[Au revoir, 'συ μονο]

Καταγραφη figment, νουμερο εικοσιδυο, μερος δευτερο,

τιτλος "Au revoir, 'συ μονο"

[ή αλλιως "Οπτικοακουστικες Απουσιες"]

I'm on the edge
Of not wanting to feel this way anymore 

Οχι, δεν το περιμενες. Θα το βγαλω απο μεσα μου, ελεγες, κι ολα καλα μετα. Τοσο που εχω κλαψει, ελεγες, θα σβησαν τα δακρυα τη φωτια. Το ξερω, ελεγες, δεν ειμαι θλιμμενη πια. Ελεγες. Ελεγες αλλα δεν ακουγες. Δε σε ακουγες. Και τι ν' ακουσεις δηλαδη; Τα ιδια και τα ιδια παλι; Τις σιωπες; Γιατι η αληθεια ειναι πως μπορει να θελεις να ξεχασεις, αλλα αυτο δε σημαινει οτι εισαι κι ετοιμη γι' αυτο. Γιατι η αληθεια ειναι πως αν ηθελες να κανεις εστω κι ενα πραγμα σωστο ολους αυτους τους μηνες, θα μαθαινες τουλαχιστον ιππασια. Για να μπορεις να καβαλας ολα αυτα τα "γιατι" που καλπαζουν μες στο δωματιο και να κοβεις βολτες μεσα στα 130 ευαερα και ευηλια τετραγωνικα μετρα της θλιψης σου.

Με τα πολλα, πειστηκες αν μη τι αλλο οτι και η λυπη εχει δικαιωμα στην κοινωνικοποιηση και βγηκες απ'το σπιτι. Για την ακριβεια, δε βγηκες απλως -μεχρι και χωρα αλλαξες για λιγο για να αλλαξεις παραστασεις, να ξεχαστεις. Τι παραμυθα αυτο το να ξεχαστεις. Να ξεχαστεις, αλλα οχι να ξεχασεις. Να ξεχαστεις, δηλαδη να ΣΕ ξεχασεις κι ας θυμασαι ολα τα αλλα. Ναι αλλα δεν κανουμε ετσι δουλεια. Γιατι δηλαδη να ξεχασεις εσενα, αλλα ολα τα υπολοιπα να τα κρατησεις με ευλαβεια στη συντηρηση; Για οταν θα ξαναγεννηθουν; Τυπου να κρατανε παρεα στο Γουωλτ Ντισνεϋ μεχρι νεοτερας; Παιδικοτητες.

"We have the choice to breathe and it's gonna be me" 

Βεβαια, αν ειναι να επιβιωσεις θα επιβιωσεις. Κι ετσι κι εγινε. Πηρες βεβαια κι ολες τις απαραιτητες αποστασεις ασφαλειας για να μειωσεις τον κινδυνο και τον πονο, βγηκες στους δρομους κι ειπες να το παιξεις οτι ζεις. Και καπως ετσι, χαζευοντας με τα φωτακια, τα φλυτζανακια, τις φιλικες φλυαριες, τα ονειρα που διακοπηκαν αποτομα, τα σχεδια για επαγγελματικη επιτυχια, τις παρελθουσες καταχρησεις και με το εξαιρετικα διακριτικα ερχομενο φθινοπωρο, επεσες πανω σε ενα καποιο φως. Μικροκαμωμενο και αχνο, αλλα φως. Που χαμογελαει με τα αστεια σου, που γκρινιαζει οπως ολοι οι φυσιολογικοι ανθρωποι για καθημερινα μικροπροβληματα, που σε ακουει με ευλαβεια και πραγματικο ενδιαφερον, που νιωθει πως ο χρονος που περναει μαζι σου, κατι του μαθαινει, που δε θυμιζει τιποτα απο τον επωδυνο, μεγαλων κυβικων, παθιασμενο πονο σου. Και ειπες "ωραια, τωρα αναπνευσε".
 

Χαμογελο. Τι παρεξηγημενη λεξη. Λεγεται χαμογελο γιατι γελα στο χαμο και τον κοροϊδευει. Γιατι δε σου ζηταει να ξεχασεις, αλλα να σου δωσεις μια δευτερη ευκαιρια. Κακα τα ψεματα, δεν μπορουσες, δε σκοπευες και δεν ηλπιζες να ξαναερωτευτεις. Να ηρεμησεις ηθελες. Με εναν καποιο που θα ειναι -για οσο- μοναχα δικος σου. Που θα γουσταρει αραια και πού να κοιμάται σπιτι σου. Που δε γουσταρει να σε πηδαει στα ορθια. Που εν πασει περιπτωση, δε θα σου πει το επομενο πρωι κανενα από τα εξης δυο γελοια τσιτατα: "ειχαμε πιει" ή "τα πραγματα δεν ειναι τοσο απλα κι η αληθεια ειναι οτι δεν ξερω τι θελω". Σορρυ, αυτα ειναι τρια τσιτατα. Οχι, δεν κυνηγουσες το μεγαλο ερωτα. Μια αμφιδρομη ειλικρινη συναναστροφη ηθελες -εστω και μετριοπαθη. Και πετυχε.

With a vengeance and a sense of belonging

to a long-coming victory 

Πετυχε στο βαθμο που αντεχες εσυ. Ειπες, κομμενα τα επικινδυνα, τα δυνατα αισθηματα, κομμενες οι ελπιδες και οι πολλες συζητησεις, αγαπητο μου ημερολογιο σημερα η συνεργασια μας ληγει, θα γεμισω την τελευταια σου σελιδα μ' ολα τα "σε θελω" και τα "για σενα καιγομαι" που δεν καταφερα να πω και θα προχωρησω. Χωρις σημειωσεις και οδηγιες χρησεως. Χωρις υστερογραφα και ανορθογραφες επιθυμιες. Δε θα γυρισει γι' αυτο και γω δεν εχω λογο να μενω στο ιδιο μερος φρεναρισμενη. Το ξερεις οτι αυτο ειναι το πιο δυσκολο κομματι της διαδικασιας: να μαθεις να μην ελπιζεις. Να μαθεις να ζεις και χωρις.

Δυσκολευτηκες αλλα εμαθες. Εμαθες τοσα καλα να μην ταραζεσαι καθε φορα που σου ερχεται μηνυμα πιστευοντας ηλιθιωδως εστω και για ενα κλα(σ)μα του δευτερολεπτου οτι θα ειναι ο Ξερεις-Ποιος, να μην ελπιζεις στα οποια σηματα καπνου, να μη μιλας γι' αυτο. Γι' αυτο που σε σημαδεψε. Κυριολεκτικα. Γιατι για σενα, ηταν ομορφα. Αλλα δεν ηταν για σενα. Εμαθες. Με πολλη προσπαθεια, αλλα εμαθες. Και κοντα στα σαραντα του συγχωρεμενου ερωτα, χτυπαει το κινητο. Σε πηρε η ζωη σου εξαγριωμενη να σου πει "ο,τι εμαθες, ξεχασε το." Μπουμ. Αντε τωρα να ξεθαβουμε νεκρους.

I found a letter that describes how the moonlight will lead me to the distant place that you will be

Η ερωτηση ειναι γιατι; Τι θες κι ανακατευεσαι με τις σταχτες; Επειδη εκανε προκοπη η Σταχτοπουτα, νομιζεις οτι θα συμβει και σε σενα; Ερχομαι, λοιπον, εγω, ο παραμελημενος εαυτος σου που εχει ανεχτει τα πανδεινα ολο αυτο το διαστημα και σε ρωτω: σε τι ελπιζεις και γιατι; Και θα σε παρακαλουσα να εισαι ειλικρινης.
-Τιποτα.
-Τιποτα; Πώς τιποτα;
-Τιποτα οπως τιποτα. Δεν ελπιζω τιποτα. Ετσι μ' αρεσει. Λατρευω το ακατορθωτο. Πες οτι αποφασισα να κατσω να μετρησω ολα τα αστερια, μονο και μονο απο ενα καπριτσιο να ξερω ποσα ειναι.

Αληθεια. Δεν περιμενω κατι. Αλλα μιας και τα ονειρα επεστρεψαν με την ιδια σφοδροτητα και μιας και -ετσι νομιζω τουλαχιστον- αντεχω ακομα, ετσι θα γινει. Οκ, ξεχαστηκα. Αλλα δεν ξεχασα. Κι αφου δε σε ξεχασα, θα το πιασω απ' την αρχη, θα μου πιω το αιμα, να δω ποσο αντεχω, να δω αν αξιζω τον κοπο. Εσβησα το μικρο φως, να μην το ξοδευω κι αδικα. Κι αρκουμαι σε μερικα αθωα παιχνιδια με σπιρτα ασφαλειας.


Don't ask
Know that it's understood
There's not enough of me

Ναι ξερω. Δεν εχει νοημα. Αλλα εγω ποτε δεν μπορουσα να κανω αλλιως. Το ακατορθωτο αποτελουσε παντα τον πιο σαγηνευικο προορισμο. Και δεν ειμαι και σιγουρη οτι εχει σημασια το τι μπορει να σου προσφερει ο αλλος. Σημασια εχει τι σου προσφερει αυτο που νιωθεις εσυ. Μια ιστορια αναμεσα σε δυο ανθρωπους συμβαινει με τεσσερις τροπους ταυτοχρονα. 

Τροπος πρωτος: η ιστορια συμβαινει οπως τη βιωσες εσυ.

Τροπος δευτερος: η ιστορια συμβαινει οπως τη βιωσε ο αλλος.

Τροπος τριτος: η ιστορια συμβαινει οπως τη βιωσατε κι οι δυο μαζι.

Τροπος τεταρτος: η ιστορια συμβαινει οπως τη βιωσαν οι τριτοι.

Κι οταν αυτη η ιστορια τελειωσει, τον μονο απο τους παραπανω τροπους που μπορεις να εμπιστευτεις, ειναι ο πρωτος. Γιατι το δευτερο δεν το εμαθες ποτε, γιατι τον τριτο οσο κι αν προσπαθησεις δε θα μπορεσεις ποτε να τον συλλαβεις με απολυτη αντικειμενικοτητα και ο τεταρτος δεν εχει καμια απολυτως εξουσια πανω σου.

Στον απολογισμο σου, επομενως, δεν εχεις το προνομιο να αναρωτηθεις ουτε "τι πηρα απο τον αλλο" ουτε "πού πηγε αυτο που ζησαμε" ουτε "καθενας στη θεση μου αυτο θα εκανε". Εχεις ομως το δικαιωμα να σε καθισεις κατω και να σε ρωτησεις "ποσα απο αυτα που ενιωσες και ειπες και εδειξες και εζησες τα εννοουσες";

From every point in space We've come to this place
So how can it not be fate When we were made this way

Γιατι, ναι οκ, σιγουρα κατι πηρες απο τον αλλον και σιγουρα κατι ζησατε και ασφαλως πολυς κοσμος εχει βρεθει ή θα βρεθει στη θεση σου. Αλλα αυτο που εχει σημασια ειναι οτι συνεβη/συμβαινει σε σενα. Και ναι, μπορει να ειναι απαισιο που ποτε δε θα μπορεσεις να πεις στον αλλο τι ενιωσες, μπορει να ειναι ανυποφορα επωδυνο που τα πραγματα δεν ηρθαν οπως θα ηθελες,
αλλα οπως και να 'χει καπως ηρθαν. Οσο εσυ τα σχεδιαζες αυτα συνεβαιναν. Οσο προγραμματιζες τι ΘΑ ελεγες, χρειαστηκε να μιλησεις πολλες φορες. Κι αυτα τα δυο, σ' αρεσουν δε σ' αρεσουν, φτιαχνουν μια ιστορια. Κι οχι μια ιστορια οποια κι οποια, αλλα μια δικια σου ιστορια.

Κι ισως να ηταν να γινουν ετσι τα πραγματα, ισως αυτος να ειναι ο δρομος.

Για να λεμε τα πραγματα με το ονομα τους, εχω καταληξει σε ενα και μοναδικο συμπερασμα: οτι δεν εχω καταληξει πουθενα.
Μπορει και τιποτα απο τα παραπανω και απο τα προηγουμενα να μην εχουν καμια απολυτως σημασια. Μπορει και γω να μην ξερω τι θελω να πω. Μπορει και ολα αυτα να μην ηταν παρα μια κακη δικαιολογια για την παρουσιαση ενος δισκου κι ενος ζωγραφου. Κι αυτο μπορει να μην ειναι τιποτα περισσοτερο απο ενα κακο φιναλε σε κειμενο.
Ή και οχι.