Sunday, September 04, 2011

[Ξαπλωμενη]

Nobuyushi Araki

Καταγραφη figment, νουμερο δεκαεννια, τιτλος Ξαπλωμενη [ή αλλιως Κλινηρεις Συνειρμοι]
*Πατα στα μπλε.Αν θες.



        Ονομαζεται υπομονη, ο χρονος που παιρνει ο ποθος για να μεγαλωσει.


Ξαπλωσα στη μεση της Καλλιδρομιου, Κυριακη μεσημερι. Θυμηθηκα τον Jiří Kylián, τις κυριακατικες εφημεριδες, τον ατελειωτο υπνο, τον Julio Cortazar ["Και αφού κάνουν ὅ,τι κά­νουν, ση­κώ­νον­ται, πλέ­νον­ται, βά­ζουν τὸ τὰλ­κ καὶ τὰ ἀ­ρώ­μα­τά τους, χτε­νί­ζον­ται, ντύ­νον­ται καί, ἔ­τσι, στα­δια­κὰ γί­νον­ται ξα­νὰ αὐ­τὸ ποὺ δὲν εἶ­ναι."], τα διλημματα, το σκοταδι, τα κλαματα, την Pia Colombo χαμενη στη μεταφραση, το παραπονο, το αγαπημενο μου χρωμα που δε θεωρειται χρωμα, το δευτερο αγαπημενο μου χρωμα που εχει διαλεχτει για να διακοσμει το πενθος, τη συμφωνια της Βαρκιζας και τους φιλους μου τους ποιητες, τη Νισυρο, μια Τεταρτη στη Lincoln Square στο Μανχαταν παρεα με τους Your Hand In Mine, την αδερφη μου που ποτε δεν προλαβαινω να τη συνειδητοποιησω γιατι παντα προλαβαινει και συμβαινει με ειλικρινεια και αυτο παντα θα μου θυμιζει ζαχαρη αχνη, ενα δαχτυλιδι κι αλλο ενα, τον Μπορχες και το διακαη μου ποθο να συμπεριληφθω καποτε στο βιβλιο των φανταστικων οντων του, την αναγκη να προχωρησω κι ας μην μπορω, τις ευκολες συναναστροφες που ξερουν καλυτερα απο καθετι να λειτουργουν καταπραϋντικα, τον Tom Waits ή και οχι, τον August Strindberg, το Killing Moon απο τους Echo and the Bunnymen και μονο, τον αστερισμο της Κασσιοπης, την αηδια που μου προκαλουν οι λεξεις και τη διπλη αηδια που μου προκαλω εγω [γιατι μου προκαλουν αηδια οι λεξεις και παρ' ολ' αυτα εξακολουθω να τις κυνηγω, ξεχνωντας οτι μπροστα - μπροστα απ' ολες τους τρεχει η "χιμαιρα"].

Τοση ωρα ξαπλωμενη. Και δεν περασε ουτε ενα αμαξι. Να τελειωνουμε.