A dream of togetherness turned into a brighter mess
Ειναι που ξεκινουν ολα με αυτο το ιδιο φως. Αυτο το πειραγμενο φως που μπαινει στα ματια σου οταν τα ανοιγεις σιγα - σιγα κι εκεινο αρχιζει να κυλα μεσα στην ιριδα σα μικροι κρυσταλλοι ζαχαρης.
Και σχεδον ακους τον ηχο αυτων των μικροσκοπικων κοκκων, οπως κυλουν και φτιαχνουν σχιζοφρενικα μικρα καλειδοσκοπια. Ειναι ελαφρως πορτοκαλι -το ψυχρο. Και χαμογελαει σαν αγουροξυπνημενος μπομπιρας. Και λες απο μεσα σου "ολα καλα θα πανε".Και το πιστευεις. Δυστυχως.
i wanna remember the places that we 've met
Δεν ειναι οτι κανεις τα στραβα ματια. Ειναι που καταβαθως το μονο που ηθελες ηταν να χορεψεις. Να χορεψεις χαζα, εκτονωτικα. Χοροπηδωντας πανω κατω -ισως και φορωντας λευκες γοβες και ροζ κραγιον- και κουνωντας το κεφαλι δεξια αριστερα, με τα μαλλια σου να τιναζονται στον αερα μισοϊδρωμενα.
Ναι, αυτο ειναι: καταβαθως το μονο που ηθελες ηταν να χορευετε για παντα, γελωντας με τον πιο αστειο τροπο. Κι ηθελες να χορευετε τραγουδια, με λυπημενους στιχους αλλα με χαρουμενες μελωδιες -για να ξορκιζει το ενα το αλλο. Για να ειναι ολα πιθανα. Οχι, δεν ηθελες να ερωτευτεις. Ηθελες να ζησεις μαζεμενα ολα τα παιδικα παρτυ που εχασες.
We both know it's going to be another long winter
Με το τραγικο φιναλε, λοιπον, πεταμενο σε καποια γωνια του μυαλου σου κι επιμελως ξεχασμενο, χορευεις. Χορευεις μεχρι να πεσεις κατω. Πεσμενη στο πατωμα, ακους τα τελευταια μετρα του τραγουδιου. Και το τραγουδι τελειωνει. Και μαζι με αυτο και το παιχνιδι. Τελος και το κυνηγητο.Δεν κυνηγιεστε πια. Για την ακριβεια δεν κυνηγαει πια.
Γιατι εσυ δεν επαιζες κυνηγητο -δεν παιζατε το ιδιο παιχνιδι. Εσυ επαιζες το παιχνιδι του χαμενου θησαυρου. Εψαχνες να βρεις το θησαυρο σου, το θαμμενο απο τη μερα της γεννησης σου. Εκεινος επαιζε κυνηγητο. Εκεινος το εβαλε πεισμα και σε επιασε πριν να τελειωσει καλα - καλα το καλοκαιρι. Εσυ εψαξες, εσκαψες βαθια και μεσα σου και πανω στο κορμι του και στην αμμο και στα πεζοδρομια και στα βραδια και στα σεντονια και στα αεροδρομια και πιστευες οτι τα καταφερες. Αλλα ξαφνικα με ενα εντυπωσιακο "φααπ!",ακριβως τη στιγμη που εκανε την εισοδο του ο χειμωνας, ο θησαυρος εγινε καπνος. Παιζατε διαφορετικα παιχνιδια, παιζατε ο καθενας μονος του. Επαιζε μονος του και κερδισε. Ετρεχες μονη σου και βγηκες δευτερη.
I couldn't sleep and then in dreams we meet and stay asleep
Χανεις τις μερες σου γιατι ετσι γουσταρεις. Χανεις τα λογια σου γιατι τα παραμελησες. Χανεις εσενα γιατι σε εβαλες σε δευτερη μοιρα. Χανεις τον υπνο σου γιατι δεν αντεχεις να βλεπεις το ιδιο ονειρο. Το ιδιο ονειρο μηνες τωρα. Ξαπλωνεις δυσκολα. Αφηνεις την μπαλκονοπορτα ανοιχτη -"για μια ωρα αναγκης",λες αλλα στην πραγματικοτητα το κανεις με την ελπιδα πως αν τη βρισκει ανοιχτη το ονειρο θα φευγει μια ωρα αρχυτερα και θα βρεις την ησυχια σου. Καθε πρωι σηκωνεσαι απ'το κρεβατι, πας στο μπανιο, στεκεσαι μπροστα στον καθρεφτη και λες μεσα απ' τα δοντια σου "πλαγιασα μ' ενα ονειρο".Και κλαις χωρις ηχο, μη σ' ακουσει η κολωνια σου και θυμωσει. "Πλαγιασα μ' ενα ονειρο".Αυτο ειπες εκεινο το πρωι μολις μπηκες στο αμαξι σου κι αυτο λες καθε μερα απο τοτε."Πλαγιασα μ' ενα ονειρο".Και δε σε παιρνει ο υπνος.Πια.Για να πληρωσεις οπως σου αξιζει που ξεχασες να προσθεσεις την απαραιτητη κτητικη αντωνυμια:πλαγιασα μ' ενα ονειρο ΜΟΥ.
I don't want to lose myself[Frauen und Steine]
82 νυχτες το ιδιο ονειρο.Μονο δυο νυχτες ονειρευτηκες αλλα.Και τη μια, ακομα προσπαθεις να την ξεχασεις. Ξυπνησες και σκεφτηκες αμεσως αυτον τον πινακα. Ηταν η 55η ή 56η νυχτα, δεν εισαι σιγουρη.Ησουν,λεει, εσυ νεκρη μες στη μεση του πουθενα και το δερμα σου ξεραινοταν σιγα - σιγα, επαιρνε το χρωμα της αμμου, ωσπου μεταμορφωθηκες σε πετρα.Πετρα σχηματισμενη με το στομα μισανοιχτο.Κι ενω ησουν νεκρη και πετρωμενη, σε ειδες να ερχεσαι απο μακρια κλαιγοντας.Πεταχτηκες απ'το ονειρο με δυσπνοια και σε παρακαλεσες, αν ειναι να βλεπεις τετοια ονειρα, καλυτερα το ιδιο καθε βραδυ.Χιλιες φορες καλυτερα. Κι ας μη φταις.
Γιατι δε φταις.Γιατι οταν τον ποθο τον καταπινεις αμασητο, αυτος συσσωρευεται και γινεται φωτια. Απ' αυτες τις μεγαλες που αναβουν στις παραλιες τα καλοκαιρια. Και συ τον καταπιες ολοκληρο και αν τον κρατουσες λιγο ακομα, θα πεθαινες ή απο εσωτερικη πυροραγία ή απο τις αναθυμιασεις. Πηρες, λοιπον, κι εσυ ενα κομματι υφασμα βουτηγμενο στη μυρωδια, αυτη τη μια την αγαπημενη, σκουπισες τα ξεραμενα φιλια απ' τα χειλια σου κι αρχισες να φυσας τον πυρακτωμενο ποθο σου. Σαν κασκαντερ σε τσιρκο εμοιαζες. Κι εβλεπες μεσα στις φλογες να χορευουν οι ανατριχιαστικες λεπτομερειες και τα μισοειπωμενα και τα ψεματα και τα μυστικα και γελαγες τοσο πολυ που παραλιγο να παρουν φωτια τα δοντια σου.
Μα η φωτια ακομα να σβησει.
Αυτο δεν το περιμενες, σωστα;
[Συνεχιζεται..]
*Ολοι οι πινακες ειναι του Paul Delvaux και τα τραγουδια των au revoir simone, με τη σειρα που περιεχονται στο δισκο τους the bird of music.
Ορισμενες φορες σε σκεφτομαι τοσο εντονα, που νιωθω οτι θα ανοιξω το στομα μου και θα φτυσω κανα ασημενιο δαχτυλιδι. Διαβρωμενο απ' το αλατι της θαλασσας, αδικως θαλασσοπνιγμενο. Και θα θυμωσω με μενα που πιστεψα η ηλιθια οτι το ειχα χασει δια παντος.
Χτες το βραδυ ονειρευτηκα οτι καταστρεφοταν ο κοσμος. Ολα ειχαν μια αποχρωση μπλε ραφ κι ο μονος που νοιαζοταν για τη σωτηρια μου, ηταν ο πατερας μου. Πληρωσε ο,τι ειχε και δεν ειχε, λεει, για να εξασφαλισει δυο θεσεις για μενα και την αδερφη μου στο καλυτερο καταφυγιο της χωρας. Μαζεψα τα πραγματα μου σε τρεις μαυρους σακους και παραλιγο να ξεχασω την οδοντοβουρτσα μου. Φυσουσε δυνατα κι εβρεχε κολασμενα. Ολα ηταν ετοιμα για τη σωτηρια μου κι ολα αυτα χαρη στον πατερα μου. Αλλα εγω τελευταια στιγμη ανοιξα την πορτα του τεθωρακισμενου τζιπ που θα μας οδηγουσε στο καταφυγιο, ετρεξα στο δρομο και πεταχτηκα στο αμαξι σου μπροστα. Τελευταια στιγμη προλαβες και φρεναρες. Εβαλα το χερι μου απ' το ανοιχτο παραθυρο του οδηγου, ανοιξα την κλειδωμενη πορτα και σου ζητησα να βγεις. Τοση ομορφια μαζεμενη σε μια αποβιβαση, δε θυμαμαι να εχω συναντησει ποτε μου. Βγηκες. Περασα το χερι μου μεσα απο τα μαλλια σου. Τοποθετησα τον αντιχειρα μου στη στερνικη εντομη σου κι ενιωσα το χτυπο της καρδιας σου. Και για λιγα δευτερολεπτα ειχα αυτο το συναισθημα οπως οταν ξεδιψαμε. Σου εδωσα ολα τα απαραιτητα εγγραφα που θα χρειαζοσουν. Κι ετσι σου εδωσα τη θεση μου στο καταφυγιο. Για να σωθεις. Μπηκα στο αμαξι σου, εβαλα οπισθεν κι εφυγα με υπερβολικη ταχυτητα μεσα στην πιο μπλε θαλασσα που δεν εχω δει στη ζωη μου ολη. Εσυ κοιτουσες.
Yeah, let's go for a ride.
"Περα απο αυτο το παραλογο, θα πρεπει να υπαρχει κι αλλο. Ειμαι σιγουρος", ειπε το αγορι με τα μαυρα δαχτυλιδια στα μαλλια. Κι εγω τον πιστεψα. Και τωρα περιμενω αυτο το αλλο παραλογο να με ρουφηξει και να με εισπνευσει, να με φχαριστηθει. Για την ωρα διαβαζω τις "Λεξεις" του Σαρτρ. Ναι, ξερω, ειμαι αξια της τυχης μου.
Δεν πολυπροχωρανε αυτες οι μερες.Κι επειδη δεν μπορω καλα - καλα ουτε να συμβω, κατα συνεπεια δε μου καθεται ουτε λεξη. Δε θα την πιεσω. Την κατασταση. Τευχος 44, Καλειδοσκοπιο και αποσπασματα απο εκει αυτη τη φορα. Ισως και καμια ασημαντη λεκτικη συμπεριφορα απο μερους μου στο που και που. Α ναι, και μουσικη.
ΤΑ ΜΠΛΟΥΖ.
"Νόοου πούσι μπλουζ" Κοιταζω εδω και μηνες την πραγματικοτητα στα ματια και προσπαθω να μεινω σοβαρος Παιζουμε το παιχνιδι που οποιος γελασει πρωτος χανει και εχω χασει ηδη δυο φορες. Παυλος Πετρης
(Παρενθεση ναι.) Εγω, λεει [ποιος λεει;], φοβαμαι τα υψη και εχω ακροφοβια. Αλλα εχω βουτηξει και στο κενο. For fun κι ετσι. Για να εχουμε κατι να θυμομαστε. Ρε με γαμησες, το εχεις καταλαβει; (Παρενθεση οχι.)
Η ΒΙΡΤΖΙΝΙΑ ΚΑΙ Η ΦΡΑΝΣΟΥΑΖ.
Virginia Woolf
Και ειπε η Βιρτζινια: Δεν μπορεις να βρεις γαληνη αποφευγοντας τη ζωη.
Francoise Sagan
Και της απαντησε η Φρανσουαζ: Φυσικα και πιστευω στο παθος. Σε τιποτε αλλο...
Η ΤΡΑΓΙΚΗ ΕΙΡΩΝΕΙΑ Προτελευταιο αρθρο ΚΑΛΕΙΔΟΣΚΟΠΙΟΥ με θεμα ερωτικα σορτ στοριζ και το σαουντρακ τους. Ας περασουμε παρακαλω στην τραγικη ειρωνεια αριθμο ενα: οι τιτλοι των σορτ στοριζ με σειρα εμφανισης. 1. Summer fuck 2. Κοπεγχαγη, Απριλιος 2011 3. Lacrimosa 4. Ανευ τιτλου 5. One night stand 6. Ενοχο σεξ 7. Ειμαι ρομαντικος, τι να κανουμε; 8. Sex marathon
Τιτλος της πουτανας της τραγικης ειρωνειας; "Το καλοκαιρι μου σε τιτλους".
Ξερναω απο την υπερενταση ηδη. Αλλα επειδη η ζωη ειναι η μοναδικη στην παρτιδα αυτη που της επιτρεπεται να παιζει με πεντε ασους (κι εκει που νομιζεις οτι τα εχεις δει ολα, σου απανταει "δε νομιζω αγαπουλα"), ας περασουμε παρακαλω στην τραγικη ειρωνεια αριθμο δυο: αποσπασμα απο το σορτ στορι της Ιωαννας Γερακιδη, με τιτλο "Κοπεγχαγη, Απριλιος 2011".
"Με φιλαει με τοση δυναμη που νομιζω πως θα ματωσουν τα χειλια μου. (...) Πριν προλαβω να κλεισω την κουρτινα με τραβαει πανω του. Ακουγεται το Ειναι σκοτεινα. Και φωτεινα. Ειμαστε ξαπλωμενοι. Κοιταζομαστε. Φιλι καυτο και δροσερο. Το τραγουδι τελειωνει."
Τιτλος αυτης της τραγικης ειρωνειας; "Αυτο ειναι το δικο μου τραγουδι, κυρια Γερακιδη."
ΧΩΡΙΣ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ Ειμαι κακια. Πολυ κακια. Και μισοτελειωμενη. Ειμαι μια παρορμηση που την καταπιεσαν οταν ηταν παιδι και τωρα που μεγαλωσε, κυκλοφορει και το παιζει παθος. Κι εβρισα πολυ αποψε για τα μετρα μου. Αλλα ποιος χεστηκε; Εδω εχω κλαψει πολυ για τα μετρα μου τους τελευταιους δυο μηνες και δε χεστηκε ουτε η μανα μου. Δε θελω ρε να κλαφτω. Το παραπονο με παιρνει μονο για τα μισολογα και τα πηγαινελα. Θυμος με πιανει που βρηκα ενα κοινο αναμεσα στο μετρό και τον ερωτα: και τα δυο υπολειτουργουν αν καποιοι σταθμοι ειναι χωρις ανταποκριση. Δεν πειραζει ομως. Εχω το Μαρκες εγω να με παρηγορει και να μου δινει συμβουλες για τις θλιμμενες πουτανες της ζωής μου. Μου ειπε ο παππους Γκαμπριελ "Κοίτα μην πεθάνεις χωρίς να δοκιμάσεις τι θαύμα είναι να γαμάς από έρωτα". Και γω θα φυλαξω σαν κορη οφθαλμου τη συμβουλη του Cause I'm a ride or die,
whether you fail or fly.
