Ορισμενες φορες σε σκεφτομαι τοσο εντονα, που νιωθω οτι θα ανοιξω το στομα μου και θα φτυσω κανα ασημενιο δαχτυλιδι. Διαβρωμενο απ' το αλατι της θαλασσας, αδικως θαλασσοπνιγμενο. Και θα θυμωσω με μενα που πιστεψα η ηλιθια οτι το ειχα χασει δια παντος.
Χτες το βραδυ ονειρευτηκα οτι καταστρεφοταν ο κοσμος. Ολα ειχαν μια αποχρωση μπλε ραφ κι ο μονος που νοιαζοταν για τη σωτηρια μου, ηταν ο πατερας μου. Πληρωσε ο,τι ειχε και δεν ειχε, λεει, για να εξασφαλισει δυο θεσεις για μενα και την αδερφη μου στο καλυτερο καταφυγιο της χωρας. Μαζεψα τα πραγματα μου σε τρεις μαυρους σακους και παραλιγο να ξεχασω την οδοντοβουρτσα μου. Φυσουσε δυνατα κι εβρεχε κολασμενα.
Ολα ηταν ετοιμα για τη σωτηρια μου κι ολα αυτα χαρη στον πατερα μου. Αλλα εγω τελευταια στιγμη ανοιξα την πορτα του τεθωρακισμενου τζιπ που θα μας οδηγουσε στο καταφυγιο, ετρεξα στο δρομο και πεταχτηκα στο αμαξι σου μπροστα. Τελευταια στιγμη προλαβες και φρεναρες. Εβαλα το χερι μου απ' το ανοιχτο παραθυρο του οδηγου, ανοιξα την κλειδωμενη πορτα και σου ζητησα να βγεις. Τοση ομορφια μαζεμενη σε μια αποβιβαση, δε θυμαμαι να εχω συναντησει ποτε μου.
Βγηκες. Περασα το χερι μου μεσα απο τα μαλλια σου. Τοποθετησα τον αντιχειρα μου στη στερνικη εντομη σου κι ενιωσα το χτυπο της καρδιας σου. Και για λιγα δευτερολεπτα ειχα αυτο το συναισθημα οπως οταν ξεδιψαμε. Σου εδωσα ολα τα απαραιτητα εγγραφα που θα χρειαζοσουν. Κι ετσι σου εδωσα τη θεση μου στο καταφυγιο. Για να σωθεις.
Μπηκα στο αμαξι σου, εβαλα οπισθεν κι εφυγα με υπερβολικη ταχυτητα μεσα στην πιο μπλε θαλασσα που δεν εχω δει στη ζωη μου ολη. Εσυ κοιτουσες.
Yeah, let's go for a ride.
"Περα απο αυτο το παραλογο, θα πρεπει να υπαρχει κι αλλο. Ειμαι σιγουρος", ειπε το αγορι με τα μαυρα δαχτυλιδια στα μαλλια.
Κι εγω τον πιστεψα. Και τωρα περιμενω αυτο το αλλο παραλογο να με ρουφηξει και να με εισπνευσει, να με φχαριστηθει.
Για την ωρα διαβαζω τις "Λεξεις" του Σαρτρ. Ναι, ξερω, ειμαι αξια της τυχης μου.
No comments:
Post a Comment