Sereντιπγιαντιπ

Καταγραφη figment, νουμερο δεκαπεντε, τιτλος: Serenντιπγιαντιπ [ή Παραξενες συμπτωσεις λιγο πριν την αλλαγη της μερας].


"Πρωτα απ' ολα θελω να ξερεις οτι την αγαπησα οσο κανεναν αλλο στη ζωη μου. Και δε λεω μεγαλα λογια. Την αγαπησα ολοκληρη και καταλαθως. Ουτε που καταλαβα πώς εγινε. Και οσο κι αν εχω προσπαθησει δεν μπορω ουτε να θυμηθω. Απλα μια μερα, ξυπνησα και καταλαβα πως την αγαπω. Της το ειπα πολλες φορες, στα αστεια και στα σοβαρα. Προσπαθησα να της το δειξω και με ολους τους τροπους που ηξερα. Νομιζω πως με πιστεψε και πως χαρηκε που καποιος την αγαπησε οσο εγω.
Το πώς εληξε η ιστορια μας δε θα το μαθεις, γιατι δε σε αφορα. Το οτι κρατας αυτο το γραμμα στα χερια σου, αποδεικνυει οτι παντα υπαρχει χρονος για το οτιδηποτε. Χρονος που συνηθιζουμε να τον ξοδευουμε και γι' αυτο οταν τον χρειαζομαστε αυτος δεν ειναι πια εκει.
Εγω αγαπησα πολυ και το διεκδικησα. Και δεν αφησα το χρονο να παει χαμενος. Κι ηθελα να παιξω λιγο με τη ζωη και με τις ιστοριες που καμια φορα σκαρωνει.
Δεν ξερω ποιος/ποια εισαι. Ουτε αν αγαπας ουτε αν ξοδευεις το χρονο σου.
Χαρηκα ομως που εστω κι ετσι σε γνωρισα.

Μαριος.
Τριτη 7 Ιουνιου 2005.
Εξαρχεια."

Αυτο το χαρτι, το βρηκα πριν 40 περιπου λεπτα, κιτρινισμενο, φθαρμενο και πεταμενο στη γωνια Ιουστινιανου και Αυτοκρατορων Αγγελων, γυρνωντας απο το ψιλικατζιδικο. Το αντεγραψα αυτολεξει. Δεν εχω τιποτα να σχολιασω ουτε να συμπληρωσω. Μονο αυτο: για κανεναν λογο δεν πιστευω σε κωλομελογλυφατα παιχνιδια της τυχης, τυπου "Serendipity". Απλως μου εκανε εντυπωση το γεγονος οτι βρεθηκε στα δικα μου χερια αυτο το χαρτι/γραμμα/σημειωμα [μετα απο σχεδον 6 χρονια τουρισμου στα εξωτικα Εξαρχεια]. Θα επρεπε ή να εχει λιωσει απο τις βροχες και τις ζεστες ή να εχει βρεθει αργα ή γρηγορα σε καποιο καδο κι απο εκει στα Λιοσια.
Δε γνωριζω αν και ποτε η ζωη επιλεγει να μας πει κατι. Κι ουτε σκοπευω να τη "δω" Kate Beckinsale. Κι αυτο γιατι, αν επιτρεψω να μου συμβει κατι τετοιο, με την κατασταση που επικρατει στη ζωη μου αυτη την περιοδο, στην καλυτερη των περιπτωσεων:
α)το μοναδικο κοινο μας με την Kate θα ειναι "Ο ερωτας στα χρονια της χολερας" και
β)η ταινια δε θα λεγεται "Serendipity", αλλα "Σερεντιπγιαντιπ".

Αυτα.
Καληνυχτα και καλη τυχη.

Οι ανεμομυλοι του μυαλου σου

Autumn Loneliness

© Daemonoropsis 

Καταγραφη figment, νουμερο δεκατεσσερα, τιτλος: Οι ανεμομυλοι του μυαλου σου [ή στον Πλουτωνα σερβιρουν προγευμα ή Υποθεση "Δον Κιχωτης"].

το παρακατω κειμενο συνοδευεται απο αυτο το τραγουδι. παρακαλεισθε οπως πατησετε play πριν αρχισετε να διαβαζετε.

Ο καπετανιος και το πληρωμα του αεροσκαφους σας ευχονται καλο ταξιδι.

Κυκλοι.
Δεν μπορεις ποτε να ξερεις.
Δεν μπορεις ποτε να πεις.
Παντα καταληγεις με το κεφαλι σου να γυριζει.
Πας και βαζεις στο ριπιτ ολα τα αγαπημενα σου κομματια και εξοριζεις την λατρεμενη σου καρεκλα σε καποια μπαλκονατη γωνια με περισσευουμενο ηλιο και περιμενεις.
Κατι να συμβει.
Κατι να πεσει απο τον ουρανο.
Κατι να ξεπροβαλλει απο το εδαφος.
Κατι να.
Να μιλησεις.
Να μιλησει.
Να μιλησει καποιος.

Ολοστρογγυλα.
Καθενας μας εχει ενα καλοκαιρι κρυφο. Ενα δικο του, καταδικο του, καλοκαιρι, του οποιου την υπαρξη μπορει ακομα και να αγνοει.
Ειναι αυτο το καλοκαιρι που δεν το βλεπεις να ερχεται, που δεν το προσδοκάς καν, που δεν το προσμενεις, ρε παιδακι μου. Ειναι αορατο και ειναι παντα εκει. Μεγαλωνει και ανατρεφεται με τα τραγουδια που ακους, με τα μπινελικια που καταπινεις, με τις αδικιες που ανεχεσαι, με τους ερωτες που αγνοεις, με τις αναπνοες που προσπερνας, με τις σιωπες που φλερταρεις και τις φλυαριες που παντρευεσαι, με την τρελα που φοβασαι, με τις μυρωδιες που δυσκολευτηκες να αποφυγεις, με τα ονειρα που ξεχασες μα εκεινα δε σε αφησαν ποτε στην ησυχια σου, με τους φιλους που ποτε δε διαλεξες μα ειναι ακομα εδω, με τους εραστες που περιμενες ενω ηξερες οτι ποτε δε θα ερθουν, με τους γονεις που συγχωρησες αλλα δεν ξερεις καλα - καλα για ποιο πραγμα τους συγχωρεσες, με τα κειμενα που εγραψες οσο ελειπες απο εσενα τον ιδιο, με τις αυτοκτονιες που προγραμματισες και με τους καυσωνες που ανεβαλες, με τα φιλια που σκορπισες και εμεινες να τα χαζευεις που απογειωνονταν και με τα απομειναρια εκεινων των ημερων της ζωης σου που οσο κι αν προσπαθησεις δεν προκειται ποτε να θυμηθεις ουτε στο ελαχιστο.

Σφαιρικα.
Αυτο το καλοκαιρι, οσο κοιμασαι, παει και ξεχναει λιγη αμμο στο μπαλκονι σου για να μπορεις εσυ να αναρωτηθεις καιρο μετα "μα πώς βρεθηκε η αμμος στο μπαλκονι μου?" και για καποιο ανεξηγητο λογο να αποφασισεις να μην τη σκουπισεις ποτε.
Αυτο το καλοκαιρι ξεφαντωνει τις νυχτες της αστικης απνοιας, εκεινες τις νυχτες που νομιζεις πως δε συμβαινει τιποτα, ενω στην πραγματικοτητα συμβαινει: καλοκαιρι.
Αυτο το καλοκαιρι νυσταζει οταν χαμογελας υπερβολικα πολυ και χωρις λογο για παρα πολλη ωρα, οταν αποφευγεις δηλαδη μια καποια τζουρα θλιψης που ειδες να ερχεται και τρομαξες.
Αυτο το καλοκαιρι δε συμπαθει καθολου
1. τους "κολλητους" σου,
2. το φαστ-φουντ και
3. τον αυνανισμο.
Παντα με τη μικρη επιφυλαξη αυτα τα τρια να ειναι, κατα βαθος, ενα και το αυτο.
Αντιθετως, αγαπαει κρυφα
1. αυτους τους καποιους ξεχασμενους μεσα στα χρονια, που δεν εχουν τιτλο συγκεκριμενο στη ζωη σου και στη σκεψη τους χαμογελας ασυναισθητα,
2. τα φαγητα που κουραστηκες να φτιαξεις μονος σου και στο τελος τα εκαψες και
3. τις ξαπλωμενες στα σεντονια σου σταγονες ιδρωτα απο τους απιθανους κι ατελειωτους ερωτες που ονειρευτηκες.
Παντα με τη μικρη επιφυλαξη κι αυτα τα τρια, κατα βαθος, να ειναι ενα και το αυτο.


ΠΑΥΣΗ.


Γρηγορα και γυρω-γυρω.
Θελω να βαλω φωτια στις μεγαλες κρυες προσδοκιες μου που σιγονταρουν αυτο το γελοιο συναισθηματικο winter style. Να τις κυνηγησω μια - μια, να τις δεσω χειροποδαρα, να τις λουσω με βενζινη και να τις πυρπολησω. Ολα τα υπο το μηδεν, να τα καψει φωτια, να τα λιωσει, να πυρακτωσουν ολοι οι ανθρωποι σ' αυτην την πολη, ν' αρχισουμε να μοιαζουμε ολοι με μικρους ηλιους. Να εκλεγει πρωθυπουργος ο Καυσωνας και υπουργος δημοσιας ταξης ο Αυγουστιατικος Ιδρωτας. Να διοριστουν υπαλληλοι στο δημοσιο το Φιλι Με Γλωσσα και το Λαχανιασμα.

Στροβιλισμα.
Να εχω εν πασει περιπτωση
το γαμημενο δικαιωμα
να κυνηγαω τους ανεμομυλους μου,
με ή χωρις πιστο ακολουθο,
ελπιζοντας πως καπου υπαρχει 
-ακομα και νεκρη-
μια καποια δικια μου Δουλτσινεα.



ΣΙΩΠΗ.

[Ανηκω σε ενα Τιποτα που περπαταει αναποδα με τα χερια στο πατωμα και που φλερταρει με την επικινδυνα γοητευτικη ιδεα της υιοθετησης ενος οντως οντος χαμογελου, καθηλωτικα ειλικρινους. Μια τετοια ιδεα, στις μερες, μπορει να στοιχισει το θανατο, ακομα και σε ενα Τιποτα.]

[Σκληρα, τρυφερα, ανθρωπινα]

[Το επινοημα μου ειμαι εγω. Εγω δεν ειμαι κανενος, μονο παιδι δικο μου.]


Θα 'θελα να 'μαι η γυναικα της ζωης σου απο τη μερα που οι γονεις μου πρωτοσκεφτηκαν οτι θελουν παιδι μεχρι και τη μερα, πολυ μετα το θανατο μου, που για τελευταια φορα θα μνημονευσει καποιος το ονομα μου.
Ψεματα: θα 'θελα να 'μαι η γυναικα της ζωης σου απο τη στιγμη της Μεγαλης Εκρηξης εως και το τελος αυτου του συμπαντος.

Θα 'θελα να 'μαι ολα τα ουρλιαχτα που εχουν πνιγει μεσα σ' αυτη την πολη, να παρω φορα και να σαρωσω τα παντα, να μεινουμε μονο οι δυο μας ορθιοι.
Ψεματα: θα 'θελα να  'μαι καθε σιωπη που διακωμωδησα επειδη ντραπηκα που σε κοιτουσα βαθια στα ματια.Να μεινω ασαλευτη κι αργα και με ροη να σκισω τον κερατοειδη χιτωνα των ματιων σου, να κυλησω μεσα τους και να μετατραπω σε εναν παρατεταμενο σιωπηλο οργασμο.

Θα 'θελα να 'μαι βγαλμενη από τα Φτηνα Τσιγαρα του Χαραλαμπιδη κι εναν πολυκαιρισμενο και βρεμμενο Αυγουστο να σου δωσω ραντεβου εκει που δε θα συναντηθουμε κι ετσι να σε ξαναγνωρισω.
Ψεματα: θα 'θελα να 'μαι το Υπερωκεανιο του Εμπειρικου, με σαρκα και οστα, θεορατη κι επιβλητικη να πεσω με παταγο απο τον ουρανο στην πλατεια Συνταγματος, χιλιαδες περιστερια να σκορπιστουν ολογυρα, κανεις να μη με παρατηρησει εκτος απο σενα, να επιβιβαστεις πανω μου απο καθαρη περιεργια και τοτε να αρχισω να ξανασηκωνομαι στον ουρανο, να πεταω με σενα πανω μου, με τη βοηθεια ολων αυτων των χιλιαδων περιστεριων που τρομαξα προ ολιγου. 

Ψεματα. Λατρευω να λεω ψεματα. Γιατι η αληθεια ειναι οτι θα τα αφηνα ολα ως εχουν.
Θα με αφηνα οπως ειμαι, ημιτελη.
Σα μια ληξιπροθεσμη ελπιδα πως ολα θα αλλαξουν.
Θα με αφηνα κρυμμενη μεσα σε μουσικες, να τρεχω μεσα σε ταινιες, να χαζευω απ' το μπαλκονι μου τις νερατζιες της Ιουστινιανου με τον ηλιο κόντρα, να δακρυζω σε πλανο αμορσα οταν δε βλεπεις και να χαμογελαω απο ευτυχια γιατι ξερω οτι αυτος που εχει ταλεντο στο να φευγει, ειναι ο ιδιος ανθρωπος με αυτον που αντεχει να επιστρεφει.

Δεν ειναι που καλοκαιριαζει. Ειναι που φευγει η ανοιξη. Δεν ειναι που χανω τον υπνο μου. Ειναι που ονειρευομαι με τα ματια ανοιχτα.

Rewind και Repeat.