Οι ανεμομυλοι του μυαλου σου

Autumn Loneliness

© Daemonoropsis 

Καταγραφη figment, νουμερο δεκατεσσερα, τιτλος: Οι ανεμομυλοι του μυαλου σου [ή στον Πλουτωνα σερβιρουν προγευμα ή Υποθεση "Δον Κιχωτης"].

το παρακατω κειμενο συνοδευεται απο αυτο το τραγουδι. παρακαλεισθε οπως πατησετε play πριν αρχισετε να διαβαζετε.

Ο καπετανιος και το πληρωμα του αεροσκαφους σας ευχονται καλο ταξιδι.

Κυκλοι.
Δεν μπορεις ποτε να ξερεις.
Δεν μπορεις ποτε να πεις.
Παντα καταληγεις με το κεφαλι σου να γυριζει.
Πας και βαζεις στο ριπιτ ολα τα αγαπημενα σου κομματια και εξοριζεις την λατρεμενη σου καρεκλα σε καποια μπαλκονατη γωνια με περισσευουμενο ηλιο και περιμενεις.
Κατι να συμβει.
Κατι να πεσει απο τον ουρανο.
Κατι να ξεπροβαλλει απο το εδαφος.
Κατι να.
Να μιλησεις.
Να μιλησει.
Να μιλησει καποιος.

Ολοστρογγυλα.
Καθενας μας εχει ενα καλοκαιρι κρυφο. Ενα δικο του, καταδικο του, καλοκαιρι, του οποιου την υπαρξη μπορει ακομα και να αγνοει.
Ειναι αυτο το καλοκαιρι που δεν το βλεπεις να ερχεται, που δεν το προσδοκάς καν, που δεν το προσμενεις, ρε παιδακι μου. Ειναι αορατο και ειναι παντα εκει. Μεγαλωνει και ανατρεφεται με τα τραγουδια που ακους, με τα μπινελικια που καταπινεις, με τις αδικιες που ανεχεσαι, με τους ερωτες που αγνοεις, με τις αναπνοες που προσπερνας, με τις σιωπες που φλερταρεις και τις φλυαριες που παντρευεσαι, με την τρελα που φοβασαι, με τις μυρωδιες που δυσκολευτηκες να αποφυγεις, με τα ονειρα που ξεχασες μα εκεινα δε σε αφησαν ποτε στην ησυχια σου, με τους φιλους που ποτε δε διαλεξες μα ειναι ακομα εδω, με τους εραστες που περιμενες ενω ηξερες οτι ποτε δε θα ερθουν, με τους γονεις που συγχωρησες αλλα δεν ξερεις καλα - καλα για ποιο πραγμα τους συγχωρεσες, με τα κειμενα που εγραψες οσο ελειπες απο εσενα τον ιδιο, με τις αυτοκτονιες που προγραμματισες και με τους καυσωνες που ανεβαλες, με τα φιλια που σκορπισες και εμεινες να τα χαζευεις που απογειωνονταν και με τα απομειναρια εκεινων των ημερων της ζωης σου που οσο κι αν προσπαθησεις δεν προκειται ποτε να θυμηθεις ουτε στο ελαχιστο.

Σφαιρικα.
Αυτο το καλοκαιρι, οσο κοιμασαι, παει και ξεχναει λιγη αμμο στο μπαλκονι σου για να μπορεις εσυ να αναρωτηθεις καιρο μετα "μα πώς βρεθηκε η αμμος στο μπαλκονι μου?" και για καποιο ανεξηγητο λογο να αποφασισεις να μην τη σκουπισεις ποτε.
Αυτο το καλοκαιρι ξεφαντωνει τις νυχτες της αστικης απνοιας, εκεινες τις νυχτες που νομιζεις πως δε συμβαινει τιποτα, ενω στην πραγματικοτητα συμβαινει: καλοκαιρι.
Αυτο το καλοκαιρι νυσταζει οταν χαμογελας υπερβολικα πολυ και χωρις λογο για παρα πολλη ωρα, οταν αποφευγεις δηλαδη μια καποια τζουρα θλιψης που ειδες να ερχεται και τρομαξες.
Αυτο το καλοκαιρι δε συμπαθει καθολου
1. τους "κολλητους" σου,
2. το φαστ-φουντ και
3. τον αυνανισμο.
Παντα με τη μικρη επιφυλαξη αυτα τα τρια να ειναι, κατα βαθος, ενα και το αυτο.
Αντιθετως, αγαπαει κρυφα
1. αυτους τους καποιους ξεχασμενους μεσα στα χρονια, που δεν εχουν τιτλο συγκεκριμενο στη ζωη σου και στη σκεψη τους χαμογελας ασυναισθητα,
2. τα φαγητα που κουραστηκες να φτιαξεις μονος σου και στο τελος τα εκαψες και
3. τις ξαπλωμενες στα σεντονια σου σταγονες ιδρωτα απο τους απιθανους κι ατελειωτους ερωτες που ονειρευτηκες.
Παντα με τη μικρη επιφυλαξη κι αυτα τα τρια, κατα βαθος, να ειναι ενα και το αυτο.


ΠΑΥΣΗ.


Γρηγορα και γυρω-γυρω.
Θελω να βαλω φωτια στις μεγαλες κρυες προσδοκιες μου που σιγονταρουν αυτο το γελοιο συναισθηματικο winter style. Να τις κυνηγησω μια - μια, να τις δεσω χειροποδαρα, να τις λουσω με βενζινη και να τις πυρπολησω. Ολα τα υπο το μηδεν, να τα καψει φωτια, να τα λιωσει, να πυρακτωσουν ολοι οι ανθρωποι σ' αυτην την πολη, ν' αρχισουμε να μοιαζουμε ολοι με μικρους ηλιους. Να εκλεγει πρωθυπουργος ο Καυσωνας και υπουργος δημοσιας ταξης ο Αυγουστιατικος Ιδρωτας. Να διοριστουν υπαλληλοι στο δημοσιο το Φιλι Με Γλωσσα και το Λαχανιασμα.

Στροβιλισμα.
Να εχω εν πασει περιπτωση
το γαμημενο δικαιωμα
να κυνηγαω τους ανεμομυλους μου,
με ή χωρις πιστο ακολουθο,
ελπιζοντας πως καπου υπαρχει 
-ακομα και νεκρη-
μια καποια δικια μου Δουλτσινεα.



ΣΙΩΠΗ.

[Ανηκω σε ενα Τιποτα που περπαταει αναποδα με τα χερια στο πατωμα και που φλερταρει με την επικινδυνα γοητευτικη ιδεα της υιοθετησης ενος οντως οντος χαμογελου, καθηλωτικα ειλικρινους. Μια τετοια ιδεα, στις μερες, μπορει να στοιχισει το θανατο, ακομα και σε ενα Τιποτα.]