Ξαναειδα το "ολομοναχοι μαζι" του κιμ-κι-ντουκ. Παλι εκλαιγα στο φιναλε. Επισης θελω να παντρευτω τη Νατασα Ατλας. Και ζηλευω παραφορα τους δυο ηρωες του κιμ-κι-ντουκ επειδη δε μιλανε. Δε βγαζουν αχνα. Τσιμουδια. Και τα λενε ολα.
Το "ολομοναχοι μαζι" ηρθε να μου απαντησει την ερωτηση που με απασχολει εδω και πολυ καιρο [μου την ειχε απαντησει και την πρωτη φορα που το ειχα δει]: υπαρχει τροπος ενας ανθρωπος να φερθει αλτρουϊστικα? Υπαρχει. Αν γινει διαφανος, αορατος, ανυπαρκτος για ολους εκτος απο τον ανθρωπο στον οποιο θελει να προσφερει. Αν δεν απαρνηθεις το εγω σου, αλτρουϊσμο δε βλεπεις [κατι σαν το "αν δε βρεξεις κωλο, ψαρι δεν πιανεις"].
Ξαναδιαβασα το βιβλιο του Σαρτρ "Saint Genet: Comedian and Martyr".
Θεατρο μεσα στο θεατρο. Εγκιβωτισμοι ζωης σε αρενες μασκαρεματος. Ο δρομος προς την αληθεια ειναι η υποκρισια.
Ντρεπομαι που ορισμενες φορες δεν εχω το θαρρος να πω στους ανθρωπους αυτο που πραγματικα πιστευω για αυτους.
Ανησυχω σκεπτομενη τις τεραστιες πιθανοτητες που υπαρχουν να το κανουν κι αλλοι αυτο σε μενα.
Δε θα μαθουμε ποτε τι πραγματικα ειμαστε και δε θα το πληροφορηθουν ουτε οι αλλοι.
Μπορει να φταιει που ερχονται Αποκριες και βλεπω παντου γυρω μου μασκαραδες. Και νιωθω να με τρωει το κοστουμι. Και νιωθω το δερμα μου να ιδρωνει πισω απο τη μασκα.
Εχθες μου ειπε μια κοπελα: "Ηξερες οτι ερχεται μια στιγμη στη ζωη μας που επιλεγουμε τη φωνη μας? Το πώς θελουμε να ακουγομαστε? Το αν θα μιλαμε χαμηλα, ψηλα, κλπ?"
Τη ρωτησα: "Εννοεις οταν ειμαστε μικροι, γυρω στα 6-7 που αρχιζουμε να κοινωνικοποιουμαστε?"
"Οχι" μου απαντησε "γυρω στα 15 συμβαινει. Προκειται για μια πολυ συνειδητη επιλογη. Διαλεγουμε τη φωνη μας αναλογα με το τι εντυπωση θελουμε να κανουμε στους αλλους, με το τι χαρακτηρα θελουμε να δειχνουμε προς τα εξω. Και ξερεις τι? Εγω νομιζω οτι τη θυμαμαι αυτη τη στιγμη".
Ενοσω μου εξηγουσε τι εννοει, συνειδητοποιησα δυο πραγματα: πρωτον οτι αυτο μου θυμιζε το "the king's speech" και δευτερον οτι κι εγω τη θυμαμαι αυτη τη στιγμη. Κι ηταν οντως στα 14 μου.
10 χρονια. 10 χρονια ζω με ψευτικη φωνη.
Φωνη-κοστουμι. Ποζα. Φορεμενη. Σε μια προσπαθεια να νομιζουν οι αλλοι αυτο που θελω/αντεχω να δειχνω. Περιπου εγω μα οχι εντελως.
Συντομα σκοπευω για λογους υγειας να κανω αφωνια για ενα μεγαλο διαστημα. Ο ανθρωπος που μου το προτεινε, περα των θεραπευτικων ιδιοτητων που μου παρεθεσε, με πληροφορησε και για το οτι, μετα απο αυτη την αφωνια, οταν ξαναμιλησω για πρωτη φορα, μαλλον δε θα αναγνωρισω τη φωνη μου. Τοσο διαφορετικα -και ισως σωστοτερα- θα εχει τοποθετηθει.
Συνδυαζοντας μεσα στο κεφαλι μου ολες τις παραπανω νεες γνωσεις, καταληγω στα εξης: εχουμε αναγκη ο ενας την υπαρξη του αλλου, χρειαζομαστε το να συμβιωνουμε. Αλλα το αντεχουμε μονο ζωντας "ολομοναχοι μαζι". Θελουμε να αποτελουμε μερος μιας κοινωνιας, να επικοινωνουμε με τους αλλους, να ανταλλασσουμε αποψεις και να εχουμε γνωμη. Αλλα η φωνη μας τραυλιζει, φανερωνει το κακο θεατρο, προδιδει οτι δεν ειμαστε αυτο που προσπαθουμε να "πουλησουμε", οτι κατα βαθος φοβομαστε την απορριψη του εγω μας. Κι ισως αυτη να ειναι κι η ομορφια της ζωης. Μια ανορθογραφη ομορφια, μια ομορφια ευκολοδιαβαστη για τους "αγραμματους", μια κατ' επιφαση ασχημια για τους απαιτητικους. Κατι σαν "ομωρφο". Κατι σαν "biutiful".
Σιωπη καραμουζα.
Jack Johnson - Rodeo Clowns
No comments:
Post a Comment