Καταρχας, θελω να ευχαριστησω θερμα τον Milan Kundera [η κοινωνια των figment νιωθει περηφανη γι' αυτο της το τεκνο], ο οποιος το 1984 [οι αριθμοι ξυπναν figment/φαντασματα] εγραψε το αριστουργημα του οποιου τον τιτλο βιαζω [γλυκα θελω να πιστευω] στον τιτλο του κειμενου.
4 χρονια μετα, ο Καουφμαν με την ομωνυμη ταινια πετυχε δυο πραγματα: α.να δυσαρεστησει αφορητα το γλυκο μας Μιλαν ωστε να απαγορευσει τη μεταφορα οποιουδηποτε βιβλιου του στο μελλον,
β. να κανει τον Leos Janacek να γραψει μουσικαρες.
Ομως δε σκοπευα να μιλησω ουτε για τον Κουντερα ουτε για το εργο του ουτε για τις μουσικες επιδοσεις του Γιανατσεκ.
Απλως σκεφτηκα να ξεφτιλισω μονη μου τον εξυπνακιστικο τιτλο μου.
Σημερα μου συμβαινουν δυο εκ διαμετρου αντιθετα πραγματα, ταυτοχρονα: πρωτον,στεκομαι σε καθημερινες λεπτομερειες κι αυτο με κανει να γελαω συγκρατημενα [π.χ. παρατητηρησα ποσο μικρο ειναι το πλυντηριο των ρουχων μου, ποσο καιρο ειχα να φαω φανταστικα μακαρονια και να μου τα σερβιρει ο Αντωνης, ο περηφανος χαζομπαμπας ενος μπομπιρα κι απο τους πιο συμπαθεις σερβιτορους του κεντρου -ολα αυτα στο il postino- επισης ποσο ωραια θεα εχει το πισω μπαλκονι του σπιτιου μου, ποσο γουσταρω να κοιταζω το ρολοϊ και να συνειδητοποιω οτι διαβαζω τις τελευταιες 8 ωρες, ποσο αντιπαθητικα ησυχο και επαρκες ειναι να βλεπεις αυτους που αγαπας για τοσο οσο -μια αγκαλια, ενα γελιο, ενα καραγκιοζιλικι και σπιτια μας μετα].
Και δευτερον, στεκομαι λεπτομερως στην καθημερινοτητα κι αυτο με κανει να συγκρατουμαι γελοιωδως [χωρίς π.χ.]. Ο Heiner Muller ειπε καποτε το εξης: τραγωδια ειναι η βιογραφια αναμεσα σε δυο αναγκαιοτητες.Οταν καποιος πιστευει πως δυο πραγματα που ειναι εντελως αντιθετα μεταξυ τους, ειναι εξισου απαραιτητα, τοτε νομιζω πως ειναι τραγικος.
Δεν ξερω αν φταιω εγω που αγαπω τον Μιλερ, ή αν οντως αυτος ο ορισμος του τραγικου ταιριαζει απολυτα στην ελληνικη πραγματικοτητα των ημερων μας. Αν οι εποχες που διανυουμε μπορουν να χαρακτηριστουν τραγικες, ειναι γι' αυτον ακριβως το λογο. Θεωρουμε απαραιτητο το να ειμαστε δυο -ή και παραπανω- εντελως αντιθετικα πραγματα. Μια αεναη αυτοανακηρυξη σε ο,τι-δηλωσεις-εισαι. Οπου κι αν κοιταξω, βλεπω ανθρωπους να ΕΙΝΑΙ αυτο, να ΕΙΝΑΙ εκεινο, να ΕΙΝΑΙ το αλλο. Ακριβως οπως και οι μπαμπαδες τους πριν απο αυτους ηταν ο,τι-δηλωσουν-ηταν.
Ετσι και αυτοι ΕΙΝΑΙ, ΕΙΝΑΙ, ΕΙΝΑΙ.
Γι' αυτο, απ' ο,τι φαινεται, ειναι αβασταχτη η ελαφροτητα του ΓΙΝΕ. Ενω αντιθετα, ειναι ανεκτη η βαρυτητα του ΕΙΝΑΙ.
Τραγικες 25χρονες, 30χρονες, 40χρονες αθηναϊκες φυσιογνωμιες, που παλευουν με νυχια και με δοντια να αποδειξουν οτι ειναι πολλα πραγματα ταυτοχρονα, οταν δεν εχουν προσπαθησει ουτε μια στιγμη για να γινουν εστω και ενα απο αυτα.
Καλλιτεχνες κατ' ευφημισμον.
Πολιτικοι ενεκα κληρονομικοτητας.
Ντουμπλαρισμενες περσονες του ιδιου τους του εαυτου.
[Συνηθως και τα τρια ταυτοχρονα]
Χανονται και βρισκονται μεταξυ τους, αλληλοχειροκροτουνται και το βραδυ πιπι,δοντια,γαλα,νανι.
"Ειναι ο φοβος που κανει τους ανθρωπους να κρατανε αποστασεις"
εγραψε ο Κουντερα. Κραταμε αποστασεις απο την προσπαθεια που απαιτει το ΓΙΝΕ γιατι φοβομαστε, γιατι ετσι μαθαμε, γιατι ετσι ειδαμε τους προηγουμενους να κανουν.
Τωρα,
μηδενιζω τις αποστασεις και συνεχιζω να ασχολουμαι με:
το μικρο αλλα θαυματουργο πλυντηριο μου,
με το πισω-εχει-αχλαδα-την-ουρα μπαλκονι μου με θεα,
τα θεϊκα μακαρονια και το χαμογελαστο σερβιτορο,
αυτους που αγαπιομαστε και συναντιομαστε,
τη μια και μοναδικη δουλεια που θελω και λαχταρω να κανω, η οποια τυγχανει να ειναι και η τεχνη που αγαπω περισσοτερο.
Δε θελω να ειμαι τιποτα περισσοτερο απο αυτα που προσπαθω για να γινω. Ο,τι περισσευει, σας το χαριζω πολυσχιδεις homo universalis της μετριοτητας.
Αποφαγια.
Ουτως ή αλλως, it's just a stupid dance.
No comments:
Post a Comment