Και παντα η αρχη που βρισκεις, μυριζει παιδικα χρονια, υγρασια και σκονη. Το νερο στο πατρικο σου σπιτι θα εχει παντα διαφορετικη γευση.
Δε μετρας τους ερωτες της ζωης σου, ποτε. Τους κατακτας απ'την αρχη. Τους ξεχνας για να τους ξαναγνωρισεις. Αναποφευκτα, επιστρεφεις μονιμως στον πλατωνικο.
Εχεις συμφιλιωθει με την ιδεα οτι τα παντα ειναι εγκεφαλικη υποθεση. Ξερεις πως εισαι μοναχα μια χαρουμενη υπνοβατης -ενα μερος του εγκεφαλου λειτουργει κανονικα, ενω ενα αλλο παραμενει "κοιμισμενο"- και καπως ετσι δε σε τρομαζει η ιδεα της χιμαιρας.
Μοναχα τα ακρα ειναι αυτα που πλεον αποφευγεις. Γιατι στα ακρα δε συναντησες ποτε κανεναν. Κι αν συναντησες, δεν ηταν τιποτε πρισσοτερο απ' ο,τι κι εσυ: ενας μονος στα ακρα, ετοιμος να πηδηξει στο κενο.
Θα ηθελες να καταργηθουν το πιανο και το βιολι -να εξαφανιστουν απο προσωπου γης.
Να μην ξανακουστει ο ηχος τους ποτε.
Κι αποκοιμηθηκες.
"Πότε θα ξαναβρεθουμε σ' αυτη την πλευρα του θανατου?"
-Παυση.πλαγιας.γραφης.-
Τους τελευταιους 3 μηνες ειμαι σε ληθαργο. Κοιμαμαι ασταμητα. Ειμαι συνδεδεμενη με αλλους 17 ανθρωπους και βιωνουμε την εμπειρια του ομαδικου υπνου. Συνδεδεμενοι ο καθενας με το δικο του υπνογραφο, καταγραφονται τα ονειρα μας [πιο ζωντανα απο ποτε] και αρχειοθετουνται.
Ακομα κι αυτη τη στιγμη, δε γραφω στην πραγματικοτητα. Ειναι μερος ενος ονειρου μου.
Μια παρατεταμενη θεση αιωρισης, ξαπλωμενη μπρουμυτα στον αερα, το προσωπο στραμμενο προς τη γη, τα ματια στραμμενα προς τον ουρανο.
Το ονειρο δεν τελειωνει ποτε, οσες ωρες την ημερα κι αν ζησουμε.
Νικος Ερηνακης und die Haken
IN
Figments
Πεμπτη 6 Ιανουαριου 2011, 22:00
@ BIOS
No comments:
Post a Comment