Sunday, July 17, 2011

[Bei Μir Βist Du Schön]

*ολα τα κοκκινα, πλην του τιτλου, πατιουνται. Καλη διασκεδαση.*

[René Magritte, The dangerous liaison]

Καταγραφη figment, νουμερο δεκαεπτα, τιτλος: Bei Μir Βist Du Schön [ή αλλιως Close Your Eyes, We Are Blind]


Αγγιζω το στομα σου, με το δαχτυλο μου αγγιζω το περιγραμμα του στοματος σου, το σχεδιαζω σαν να το δημιουργει το χερι μου, σαν το στομα σου να μισανοιγει για πρωτη φορα και αρκει να κλεισω τα ματια μου για να το σβησω και να ξαναρχισω να το φτιαχνω, και καθε φορα κανω να γεννιεται το στομα που ποθω, το στομα που επιλεγει το χερι μου και σχεδιαζει πανω στο προσωπο σου, ενα στομα επιλεγμενο αναμεσα σε τοσα αλλα, επιλεγμενο με ηγεμονικη ελευθερια απο εμενα για να το ζωγραφισει το χερι μου πανω στο προσωπο σου και που απο ενα γυρισμα της τυχης που δεν προπαθω να καταλαβω συμπιπτει ακριβως με το στομα σου που χαμογελαει κατω απο εκεινο που σχεδιαζει το χερι μου.
Με κοιτας, με κοιτας απο κοντα, καθε φορα κι απο πιο κοντα και τοτε παιζουμε τον κυκλωπα, κοιταζομαστε ολο κι απο πιο κοντα και τα ματια μεγαλωνουν, πλησιαζουν το ενα το αλλο, κολλανε το ενα στο αλλο και οι κυκλωπες κοιτιουνται, οι ανασες τους μπλεκουν, τα στοματα συναντιουνται και παλευουν ανορεχτα, δαγκωνονται με τα χειλια, ακουμπωντας μολις τη γλωσσα πανω στα δοντια, παιζουν μεσα στον περιβολο τους που πηγαινοερχεται ενας βαρυς αερας με ενα παλιο αρωμα και μια σιωπη. Τοτε τα χερια μου θελουν να βυθιστουν στα μαλλια σου, να χαιδεψουν αργα τα βαθη των μαλλιων σου ενω φιλιομαστε σαν το στομα μας να ειναι γεματο λουλουδια ή ψαρια, ζωηρες κινησεις, σκοτεινη ευωδια. Κι οταν δαγκωνομαστε ο πονος ειναι γλυκος κι οταν πνιγομαστε μ' ενα συντομο και τρομερο ταυτοχρονο ρουφηγμα της αναπνοης, αυτος ο στιγμιαιος θανατος ειναι ομορφος. Και υπαρχει ενα και μονο σαλιο, μια και μονη γευση απο ωριμο φρουτο κι εγω σε νιωθω ν' ανατριχιαζεις απανω μου οπως η σεληνη στο νερο.
Χουλιο Κορτασαρ, Το Κουτσο, εκδοσεις ΕΞΑΝΤΑΣ


Χαμογελω στην ιδεα του ποσο ομορφο θα ηταν, την παραπανω περιγραφη, ο καθενας απο εμας να την επαιρνε και να την εκανε δικια του, να προσεθετε τα "δικα του" χειλια και τα "δικα του" δαχτυλα.Τη "δικη του" ανασα και το "δικο του" σαλιο.Τα "δικα του" ματια και το "δικο του" στομα.Να σχεδιαζε τα αμιγως προσωπικα του δευτερολεπτα.
Καληνυχτα και καλη τυχη.

*Ευχαριστω τη φιλη μου και εικαστικο Βικτωρια Καρβουνη [μπορειτε να τη βρειτε εδω] που με "συστησε" με το παραπανω αποσπασμα απο το προαναφερθεν βιβλιο του Κορτασαρ και για την ιδεα της οτι αν αυτο το κειμενο ηταν πινακας, θα ηταν του Μαγκριτ.*

Friday, July 01, 2011

[Nihil sub sole novum.Νihil sine magno labore]

ryanmcginley

Καταγραφη figment, νουμερο δεκαεξι, τιτλος:
Nihil sub sole novum.Νihil sine magno labore [ή αλλιως Ουδεν κρυπτον απο τον ηλιο -ας κρυφτουμε στη γυμνια μας]



                 ο ουρανος πανω απο τα κεφαλια μας

Οταν με γνωρισε ημουν βουτηγμενη σε μια μυστηριακη αχλη. Αυτη την καλοκαιρινη αχλη βακχικου εγωκεντρισμου που σε χαρακτηριζει οταν εχεις προσφατα χωρισει κι επιδιδεσαι σε σεξουαλικες δραστηριοτητες αναζητησης του χαμενου χρονου. Ειχα στην ενεργεια μου αυτο τον ανεπιτηδευτο ναρκισσισμο του ανθρωπου, ο οποιος ξερει οτι γινεται συμπαθης σε ολους, που ξερει οτι τον κανει επικινδυνα γοητευτικο η αφηρημαδα του και η σιωπη του -χαρακτηριστικα που στην πραγματικοτητα οφειλονται στην παντελη ελλειψη επικοινωνιας με τον εαυτο του.

ryanmcginley

Κατα πασα πιθανοτητα με διαλεξε προτου καν εγω αντιληφθω οτι υπαρχει.Απ'την αλλη ακρη μιας φωτιας, με χαζευε με βλεμμα σχιστο και μισοκλειστο, λες και επεκρινε το αλαζονικο και ημιμεθυσμενο νευρικο γελιο που με ειχε πιασει. Στην πραγματικοτητα τωρα ξερω πως μονο αυτο δεν εκανε -αντιθετα, με ζυγιζε, με μετρουσε εκατοστο προς εκατοστο για να βεβαιωθει αν αξιζω τον κοπο να ασχοληθει μαζι μου και ταυτοχρονα φροντιζε να φυτεψει -με χειρουργικες κινησεις- μεσα μου την επιθυμια μου να με γοητευσει.
Ασφαλως και το πετυχε. Δε χρειαστηκαν παραπανω απο 24 ωρες, ελαχιστα βλεματα, πολλη ραθυμη συμπεριφορα και μια διακριτικη διαφωνουσα τοποθετηση φιλοσοφικου περιεχομενου για να τραβηξει την προσοχη μου.

ryanmcginley

Νομιζω οτι οσες μερες και νυχτες κι αν παρηλθαν εκεινου του εικοσιτετραωρου, οσος ιδρωτας κι αν χυθηκε, οσες λεξεις κι αν ειπωθηκαν, οσο μικρες κι αν ηταν οι διαρκειες κι οσο μεγαλες κι αν ηταν οι αποστασεις, για μενα ολα θα συναντιουνται σ' αυτο το εικοσιτετραωρο.
Αυτο το πρωτο εικοσιτετραωρο που υπαρχει σε καθε γνωριμια, που για τον αλλον εισαι καποιος αλλος, καποιος γοητευτικος ξενος, καποια πολλα -ή και οχι- υποσχομενη αγνωστη γη.
Και για ενα λογο ακομα: γιατι απ' ολα τα εικοσιτετραωρα της ζωης μου, αυτο θα μου θυμιζει πιο εντονα απ' ολα οτι
ζωη ειναι αυτο που συμβαινει ενοσω εσυ κανεις αλλα σχεδια.
Με την προσοχη μου στραμμενη σ' αυτο το εξεχουσας γοητειας διποδο, δεν ειδα αυτο που ερχοταν.

Nihil sub sole novum. Nihil sine magno labore.
Τιποτα καινουριο δεν υπαρχει κατω απο τον ηλιο.
Τιποτα χωρις μεγαλη προσπαθεια.