Καταγραφη figment, νουμερο δωδεκα, τιτλος: Κουραστηκα να σκοτωνω τους αγαπητικους σου [ή Το Μεγαλο Φαγοποτι].
Salo, Pier Paolo Pasolini
Δεκαημερο θεατρου. Ειδα "Πλατονοφ", "Τριλογια του παραθερισμου", "Συρανο Ντε Μπερζερακ" και "Cock".
ΠΛΑΤΟΝΟΦ
Από τον Πλατονοφ κραταω την Ελενα Τοπαλιδου, τη Μαρία Πρωτοπαππα, και την Αριαν Λαμπεντ. Τις κραταω γερα και δεν τις αφηνω με τιποτα να φυγουν. Η πρωτη με τις σιωπες της, η δευτερη με τις παρουσες απουσιες της και η τριτη με τα προκλητικα δυσκολα ελληνικα της και τα θυμωμενα γαλλικα της, κρατανε ολη την παρασταση. Κατα τα αλλα, ολα τα υπολοιπα, νομιζω πως καπου τα εχω ξαναδει: σε καποιο προσχεδιο παραστασης της Μπαους, στον Κυνοδοντα, σε καποιο vintage καλοδουλεμενο διαφημιστικο σποτ...Δεν μπορω να θυμηθω πού ακριβως, αλλα καπου τα εχω ξαναδει. Ειδικα ο Σερβεταλης ειναι για περισσοτερα.
H ΤΡΙΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΘΕΡΙΣΜΟΥ
Η Τριλογια μ' αρεσε. Κυριως για τις καθαρες προθεσεις του Μαστορακη, την αισθητικη της ολης παραστασης και την ερμηνεια της Εμιλυ Κολιανδρη. Με τρεις πολυ απλες επιλογες ο Μαστορακης "ανακαινισε" κυριολεκτικα ενα εργο που ποτε δεν πιστευα οτι θα μου κραταγε το ενδιαφερον:
1. με ενα μικρο θεατρο εν θεατρω στο ρολο της Τζακιντα,
2. ενα γεωμετρικα αψογο μοτιβο "πασαρελας" να σχολιαζει το φαινομενο του νεοπλουτισμου και της ποζας, και τελος
3. με μια εξαιρετικη απο αισθητικης αποψης τριχρωμια στα κοστουμια,τα σκηνικα και τα φωτα.
Δεν ξετρελαθηκα με το Γιαννο Περλεγκα, τη Γεωργιαννα Νταλαρα [κυριως γιατι αρκετες φορες δεν ακουγοταν] και με τον Προμηθεα Αλειφεροπουλο.
ΣΥΡΑΝΟ ΝΤΕ ΜΠΕΡΖΕΡΑΚ
Στο Συρανο υποκλινομαι. Υποκλινομαι στη σκηνοθεσια. Υποκλινομαι στην απιστευτη δουλεια που φαινεται οτι εχει ριξει ολος ο θιασος. Υποκλινομαι στα σκηνικα και τα κοστουμια. Αλλα πρωτα και πανω απ' ολα υποκλινομαι στο Νικο Συρανο Καραθανο για την ερμηνεια του αλλα και για ολα τα παραπανω. Αυτος ο ανθρωπος ειναι ισως ο τελευταιος των ρομαντικων. Οχι μονο ως ηθοποιος αλλα και ως καλλιτεχνης και ανθρωπος. Ο τροπος που παιζει/σκηνοθετει/αντιλαμβανεται τα πραγματα, σε φτανει στο σημειο να πιστευεις οτι κατεβαινουν απο τη σκηνη στην πλατεια διαφορες μυρωδιες. Η μυρωδια του ιδρωτα ή του αρωματος ενος ηθοποιου, η μυρωδια καποιου φαγητου το οποιο φαγωνεται φανταστικα πανω στη σκηνη, η μυρωδια καποιας αυλης, και η λιστα δεν εχει τελειωμο.... Σε φτανει παντα σε εκεινο το σημειο λιγο πριν κλαψεις, αλλα δεν κλαις ποτε: μαζευεται σαν κομπος η επιθυμια για δακρυα και το μονο που σου μενει να κανεις ειναι να χαμογελασεις. Για να το αποφορτισεις, να το ξορκισεις.
COCK
Οπως επισης, πολυ μου αρεσε και το Cock. Και σε αυτη την παρασταση, νομιζω οτι παιζει πολυ σημαντικο ρολο η καθαρη προθεση και παρουσια της σκηνοθετιδος Κατερινας Ευαγγελατου.
Το Cock ειναι ενα εργο, του οποιου ο ιδιος ο συγγραφεας, Mike Bartlett, δινει σαφεις οδηγιες για παντελη ελλειψη σκηνικων και μικροαντικειμενων. Συν τοις αλλοις, μεσα στο κειμενο υπαρχουν συνεχως ενδειξεις για το πώς πρεπει να ειπωθουν τα λογια -χαρακτηριστικο ειναι αυτο και στα εργα του Μαρτιν Κριμπ. Σημεια στιξης οπως η παυλα, τα αποσιωπητικα, η καθετος κλπ κλπ, τοποθετουνται απο το συγγραφεα, προκειμενου να εξηγησει το ρυθμο με τον οποιο οφειλουν να πουν οι ηθοποιοι τα λογια.
Η Ευαγγελατου οχι μονο δεν τα αγνοησε, οχι μονο δεν τα ελαβε μερικως υποψιν της [οπως κανουν αρκετοι σκηνοθετες με τετοιου ειδους κειμενα] αλλα αντιθετως, εστησε ολη την παρασταση πανω σ' αυτα τα δυο "θελω" του Bartlett. Και νομιζω οτι εκανε πολυ καλα.. Γιατι ειναι τετοιο το θεμα του εργου, που μαλλον χρειαζοταν και τοση καθαροτητα, για να μην προκαλεσει ανευ λογου και αιτιας. Ετσι, το μονο που μενει στο τελος, ειναι μια απιστευτα λειτουργικη και καιρια μεταφραση και 4 εξαιρετικες ερμηνειες, 4 ανθρωποι επι σκηνης, που πασχιζουν να ειναι τα παντα και τιποτα: αντρες, γυναικες, στρειτ, γκει, νεοι, ηλικιωμενοι, χηροι, δεσμευμενοι, διαζευγμενοι, θυτες, θυματα, νικητες, χαμενοι.... Ταμπελες και ονοματα για να μπορουμε να προχωρησουμε, να ορισουμε τα αοριστα,τα σχετικα, να πιαστουμε απο καπου για να μην τρελαθουμε, για να μας αντεξουμε.
Επισης θεωρω φανταστικο το σε ποιους δεν αρεσε το Cock. Απο μια μικρη σφυγμομετρηση δεν αρεσε:
α) σε κατ' ευφυμισμον ψαγμενο κοινο, το οποιο στη θεα μιας αδειας σκηνης δεν εχει απο πού να πιαστει για να πει οτι πηγε θεατρο, κατι ετοιμολογα ντεμεκ ιντελεκτουελ τυπακια που πιστευουν οτι το Cock απετυχε εκει που πετυχε το Ρεντ του Κου Φασουλη.
β) στους φανατικους υποστηρικτες των μειονοτητων και του δικαιωματος στη διαφορετικοτητα [κι οποιος καταλαβε, καταλαβε], αυτους που ουρλιαζουν φασιστικα για το δημοκρατικο τους δικαιωμα να ειναι διαφορετικοι. Και δεν τους αρεσε η παρασταση, ισως γιατι ο Τζων δεν ειναι αρκετα "λουγκρα", ισως γιατι ο Αντρας δεν ειναι τοσο "κραγμενη" οσο θα την ηθελαν, ισως γιατι η Γυναικα δεν αποδεικνυεται τελικα και τοσο "μουτζα", ισως γιατι ο Πατερας αγαπαει το γιο του χωρις εισαγωγικα και περισσοτερο απ' οσο θα τους βολευε. Ισως γιατι ακουσαν τους ηρωες να αναμασαν και να εκτελουν στα τρια μετρα, τα κλισε που τοσα χρονια εχουν ολοι αυτοι για σημαια και λαβαρο.
Και τελος
γ) στους εχθρους της απο πανω κατηγοριας. Σ΄ αυτους που στεκονται στο προφανες και για το προφανες διαλεξαν την παρασταση: η ιστορια ενος γκεϊ ζευγαριου. Και φυσικα, πώς ειναι δυνατον μια παρασταση με θεμα δυο αρρωστους ανθρωπους να ειναι καλη? [λενε αρκετοι εξ αυτων βγαινοντας απ' το θεατρο].
Επομενως μονο επιτυχια μπορει να θεωρηθει το γεγονος οτι μια παρασταση που σου προτεινει "ξεφορτωσου τα κλισε και τις ταμπελες", δεν αρεσε σε ανθρωπους καραφορτωμενους με ταμπελες..!
κονκλουζιον, γκραντ φιναλ
Τωρα, γιατι αυτος ο τιτλος στο συγκεκριμενο κειμενο μου? Ασφαλως και οχι τιμης ενεκεν μιας ταινιας που μου περασε αδιαφορη [και δεν εννοω Το Μεγαλο Φαγοποτι].
Αλλα γιατι νομιζω οτι ειναι ακριβως αυτο που συνδεει τις συγκεκριμενες παραστασεις: ο νικητης στον ερωτα και την αγαπη. 4 εργα απο 4 διαφορετικες εποχες, πραγματευονται την ιδια ανθρωπινη επιθυμια: να αποκτηθει το αντικειμενο του ποθου: ο/η αλλος/η.
Κι ολοι οι ηρωες αυτων των παραστασεων σκοτωνουν τους αγαπητικους των αγαπημενων τους, ακομα κι αν αυτοι οι αγαπητικοι ειναι ο ιδιος τους εαυτος, ακομα κι αν η δολοφονια που πραττουν ειναι ταυτοχρονα και αυτοκτονια. Και φυσικα, αυτο σε βαθος χρονου τους φθειρει, τους καταπονει, τους κουραζει.
Ο κυνικος και καταθλιπτικος Πλατονοφ, με την ξυλινη γλωσσα και τη βαρετη ολο τυπους καθημερινοτητα, μπλεκει σε μια ιστορια οπου 4 γυναικες, η καθεμια με τον τροπο της, τον διεκδικουν. Και αυτο θα του κοστισει τη ζωη του.
Ο Λεοναρντο της Τριλογιας παντρευει την αδερφη του με τον αντιζηλο του, για να μη χασει τη γυναικα που αγαπα κι αδερφη του, Βιττορια, με τη σειρα της, το δεχεται, γιατι θεωρει καλυτερο το να τον εχει με αυτον τον τροπο, απο τον να μην τον εχει καθολου. Και μεσα σε ολο αυτο το γαϊτανακι, ο συναισθηματικα αναπηρος κι ηλικιακα φθαρμενος ζιγκολο Φερντιναντο, που καλοπιανει κυριες
μιας καποιας ηλικιας για να μπορεσει να σταθει σε μια ζωη γεματη οικονομικες απαιτησεις.
Ο δυσμορφος, προκλητικος κι οξυθυμος Συρανο, δεχεται να γραφει και να στελνει γραμματα εξ ονοματος του Κριστιαν, ενος βλακα ομορφονιου γασκωνου, στη γυναικα που αγαπα οσο τιποτα αλλο στη ζωη του, τη Ρωξανη. Γιατι αυτος ειναι ο μονος τροπος για να την εχει, για να της πεις οσα νιωθει. Κι οταν στο τελος ο Κριστιαν μην αντεχοντας να βλεπει τη γυναικα του να τον αγαπα για κατι που δεν ειναι, σκοτωνεται οικειοθελως, στην πραγματικοτητα, σκοτωνει τον αντιζηλο του Συρανο, βγαζει τον εαυτο του απο τη μεση. Παραλληλα, με αυτο, εχουμε και τον Ντε Γκυς, εναν πλουσιο παντρεμενο στρατιωτικο, ο οποιος αγαπα τοσο τη Ρωξανη, ωστε να αφηνει νηστικο ενα ολοκληρο ταγμα και να το στελνει σε μαχες αυτοκτονιας, με την ελπιδα οτι θα πεθανει ο Κριστιαν -και ο Συρανο.
Και τελος, το Cock, ειναι μια κυριολεκτικη κοκκορομαχια αναμεσα σε εναν αντρα και μια γυναικα, για το ποιος απο τους δυο θα κερδισει τον Τζων. Ενας απο τους δυο οφειλει να βγει νοκ-αουτ κι ο αλλος να παρει το επαθλο..
Γιατι και στη ζωη το ιδιο συμβαινει. Καθε φορα που ερωτευομαστε καποιον, καθε φορα που διεκδικουμε καποιον, αλλα και καθε φορα που κατακτουμε καποιον, δε γεννιεται μονο μια σχεση -πεθαινουν και δεκαδες αλλοι πιθανοι αγαπητικοι και ερωτες. Και σε ορισμενες περιπτωσεις, μια ολοκληρη σχεση αναλωνεται στο να κατοχυρωσουμε τα "εδαφη" μας, στο να επιβληθουμε εμεις αντι καποιου αλλου πιθανου εραστη και μ' αυτο τον τροπο σκοτωνουμε ή "σκοτωνουμε" αγαπητικους, αντιζηλους και μνηστηρες και ενιοτε και τον ιδιο μας τον εαυτο. Και καπως ετσι ο ερωτας αποδεικνυεται ενα πολυ κουραστικο αλλα παρολαυτα γοητευτικο φαγοποτι μεχρι θανατου..
Οπως λεει και ο Michel Onfray στο βιβλιο του Η Κοιλια Των Φιλοσοφων [πληροφορια που απεσπασα απο το προγραμμα του Συρανο Ντε Μπερζερακ]:
τροφη για το μηδεν και για την αιωνιοτητα, οι ανθρωποι, ειναι προορισμενοι να τρωνε και να τρωγονται. Διατροφικη μεταφορα, ο θανατος δεν ειναι παρα μια απο τις πολυαριθμες εκδοχες της στοματικοτητας.
Καληνυχτα και καλη ορεξη.
