Η ανοδος και η πτωση του Γ' free press [R.I.P. Lifo]

καταγραφη figment, νουμερο δεκα, τιτλος: Last In, First Out.

Ειχα να διαβασω lifo απο το επικο τευχος, με το εξαιρετικα εναλλακτικο και αντικομφορμιστικο εξωφυλλο - αφιερωμα στην πολυσελιδη συνεντευξη του Βγενοπουλου, με τιτλο "Η ανοδος κι η ανοδος κι η ανοδος [σιγα, θα βρεις] του Mr MIG".
Δεν εχω προβλημα με τον κυριο, το εως τοτε στιλακι της lifo αποδειχτηκε εξαιρετικα υποκριτικο.
Χτες το βραδυ, μπηκα στον Ενοικο στα Εξαρχεια για μια μπυρα, ηταν μια lifo πανω στο τραπεζι, την ειδα ετσι μικρη και μαζεμενη, λες και πασχει απο ανορεξια και ειπα: "παρ'την". Και την πηρα. Γυρισα σπιτι και τη διαβασα.
Και θυμηθηκα ολους τους λογους για τους οποιους ειχα σταματησει να τη διαβαζω. Αλλα το χειροτερο ειναι οτι δε βρηκα κι αυτους που, ακομα και μετα το MIG εξωφυλλο, θα με εκαναν να την ξεφυλλισω.
Εκτος lifo οι mhulot,πιτσιρικος και Ειρηνη Χειρδαρη [παροτι αναφερεται στους συνεργατες, η στηλη που διατηρουσε δεν υπαρχει πια]. Ναι, καταλαβαινω, φταιει η κριση. Αλλα κρατησαν τη Μεροπη Κοκκινη.Αυτη με το "φανταστικο" αρθρο πριν λιγα χρονια για το οτι μπορεις να κανεις ΟΛΑ αυτα που απαγορευονται στο μετρο, δηλαδη να φας, να πιεις, κλπ [το ειχε διαπιστωσει μεσω της βιωματικης οδου]. Και το μουσικο ρεπορταζ το κανουν ο Φωτης Βαλλατος με το Γιωργο Μιχαλοπουλο [ο οποιος Μιχαλοπουλος ουτε που το καταλαβα οτι ειναι επι των μουσικων, απο τη στηλη με τους συντακτες το πληροφορηθηκα]. Και τον pitsiriko μαλλον προσπαθει να τον αντικαταστησει ο Νικος Δημου. Γιατι δεν εξηγειται αλλιως το "εκπαγλο" κειμενο του στη στηλη του, "Υπερκειμενα" [την οποια παρεμπιπτοντως μπορει να την μετονομασει σε "Υπερτιμημενα" ή "Υποκειμενα", οποιο προτιμα] με τιτλο "Καζαμιας Αλαλουμ" [δεν υπαρχει πιο αστεια εικονα απο εναν ανθρωπο μιας αλφα ηλικιας με νεανιζον χιουμορ]..
Ηρεμησα με τη συνεπεια του Κουλογλου και του Ρηγοπουλου [σου αρεσουν δε σου αρεσουν, γραφουν οπως εγραφαν και -κυριως- ξερουν για ΤΙ γραφουν].
Αλλα ας βαλουμε στην ακρη το απουσιολογιο. Παρακατω.

Εχω μια βασικη ερωτηση: τι παει να πει ο ορος free press? Γιατι εγω ειχα την εντυπωση οτι free press, δεν παει να πει μονο οτι διανεμεται δωρεαν, αλλα οτι, συν τοις αλλοις, εκδιδεται και με εναν πιο diy τροπο [χωρις να σημαινει οτι θα λιμοκτονησουν οι δημοσιογραφοι και οι εκδοτες τους]. Αλλα δεν ηξερα οτι free press θα μπορουσε να ηταν και το Nitro, αν δεν το πληρωνες στο περιπτερο. Γιατι αυτη ειναι η μονη τους διαφορα. Κατα τα αλλα, τις ιδιες διαφημιστικες καταχωρισεις φιλοξενουν, αρα τα ιδια λεφτα εισπραττουν. Αρα κι οι δυο για να ματσωσουν το κανουν. Απλως ο Κωστοπουλος ειναι ειλικρινης και οχι ντεμεκ εναλλακτικος. Και δε θα του παρει δυο εντιτοριαλ για να μας πεισει οτι δεν ντρεπεται που στο ενα τευχος εχει εξωφυλλο το Βγενοπουλο και στο επομενο την Αλεξιου.
Το πιο συγκινητικο, βεβαια, απ' ολα ειναι η ηρωικη προσπαθεια του Τσαγκαρουσιανου να μην κανει καμια εκπτωση στην υλη της lifo και στην πολυφωνια που παντα τη χαρακτηριζε ως free press. Γι' αυτο και μοιρασε δεκαπεντε στηλες και ρεπορταζ σε 3 ατομα: το διευθυντη συνταξης [!] Φωτη Βαλλατο και τους αρχισυντακτες [!!] Σταυρο Διοσκουριδη και Δεσποινα Τριβολη.

5 αρθρα ο Διοσκουριδης με τα εξης θεματα:
α. συζητηση με τον κ. Τηλεμαχο Χυτηρη [ειναι φανταστικη η αντιφατικη συναντηση των ιδιων παλαιωμενων επιθετικων ερωτησεων απο ενα νεο δημοσιογραφο με τις ανθρωπινες και νεανικα ευγενικες απαντησεις ενος παλιου πολιτικου. Ας ξαναδιαβασει τη συνεντευξη που πηρε ο Διοσκουριδης -μπορει και να μαθει πολλα απο την to the point πραοτητα του κ. Χυτηρη],
β. ενα drag show που πραγματοποιηθηκε στο Yoga Bala,
γ. η πολιτικη του Χ. Παπουτση και η μαντρα στη Θρακη,
δ. ο Αποστολος Δοξιαδης και η επανεκδοση του βιβλιου του "Μακαβεττας" και
ε. η στηλη "η φωνη του λαου", στην οποια παιρνει συνεντευξη απο το Βασιλη Κορκιδη, προεδρο της Εθνικης Συνομοσπονδιας Ελληνικου Εμποριου.
[Κι ουτε που θελω να ξερω ποιος ειναι αυτος ο "αγνωστος" συντακτης της "νεας στηλης" αθλητικου περιεχομενου με τιτλο "σημεια και τερματα", ο οποιος υπογραφει ως Σ.Δ.]

4 αρθρα απο την Τριβολη με θεματα:
α. συνεντευξη απο τον μπασιστα των burger project,
β. συνεντευξη απο την ηθοποιο κ. Ρανια Οικονομιδου [εδω η Τριβολη την πατησε οπως ο Διοσκουριδης με τον κ. Χυτηρη, αλλα στο πιο "θεατρικο"],
γ. η στηλη της "κοριτσι στην πολη" [με θεματα ενα παρτυ που της την εσπασαν κατι γαλλομαθεις κουλτουριαρηδες και κατι ξημερωματα που περπαταγε τη Συγγρου] και
δ. μια επιμελεια στη στηλη "i-love athens" για τα εικαστικα και μουσικα δρωμενα της πολης.

Και, τελος, 6 αρθρα απο το Βαλλατο:
α. επιμελεια της στηλης "you said it" [aka τις γνωμες των αναγνωστων και αυτα που κυκλοφορουν στο διαδικτυο],
β. τη στηλη "the weekly verdict", 28 λεξεις ολες κι ολες -χωρις τα αρθρα- τοποθετημενες μεσα σε βελακια που δειχνουν ειτε προς τα πανω ειτε προς τα κατω, συμβολιζοντας προφανως το τι αρεσε και τι δεν αρεσε αυτη τη βδομαδα στον πολυσχιδη διευθυντη συνταξης,
γ. ενα μουσικο αρθρο [πιο θελω-να-γινω-mhulot-στη-θεση-του-mhulot πεθαινεις. Ειδικα οι παρενθεσεις του ειναι ολα τα λεφτα -αφου για μια στιγμη μπηκα στον πειρασμο να τσεκαρω αν τις εχει κλεψει απο το blog του mhulot], 
δ. τη στηλη "οι Αθηναιοι" [εδω δε θα μιλησω γιατι αγαπω drog_A_tek],
ε. ενα αρθρο με θεμα την επερχομενη συναυλια των Film και το 6 D.O.G.S και
στ. ενα club report με το τι παιζει μουσικα στην πολη αυτη τη βδομαδα.
Η Κοκκινη και ο Μιχαηλ εχουν απο 2 στηλες/ρεπορταζ ο καθενας.
Ο Κουτσογιαννοπουλος τα κινηματογραφικα.
Κι ολοι οι υπολοιποι συνεργατες στριμωχνονται στα μονοστηλα τους.
[Υποψιαζομαι οτι πολυ συντομα τα ζωδια θα τα αναλαβει η Βαγιανη. Η στηλη της ολο και πλησιαζει προς τη σελιδα του Σαλαμα. Μεχρι προτινως ειχαν και τη Χειρδαρη μες στη μεση, να κατεβαζει λιγο τους τονους και να κανει την ατμοσφαιρα πιο ερωτικη. Τωρα, αν καλοκοιταξεις τις δυο σελιδες, μοιαζει λες και το μακρυ ζωδιακο χερι της αστρολογικης σελιδας του Σαλαμα να ανηκει στη Βαγιανη, το οποιο εποφθαλμια τη θεση του -κατα κυριολεξιαν, μαλιστα, με αυτο το ματι μες στην παλαμη].

"Δεν ειχα ξαναβρεθει ποτε στη ζωη μου σε drag show. Η αληθεια ειναι πως το φοβομουν κιολας.Δε φταιω εγω.Η ελληνικη κοινωνια φταιει, που μας εχει κανει δυσπιστους, κλειστους και μονοχνοτους.Ηρθε η "Στρελλα" περσι, πηγε και ο Σταυρος Θεοδωρακης στις "Κουκλες" και καπως αναθαρρησαμε". Ταδε εφη Σταυρος Διοσκουριδης, αρχισυντακτης της lifo. 
Μετα απο μια τετοια δηλωση, μπορουμε να ειμαστε σιγουροι για δυο πραγματα. Πρωτον, για το οτι η lifo ηρθε στον αθηναϊκο εντυπο και περιοδικο τυπο για να βγει και να κανει τη διαφορα, μιλωντας για ολες αυτες τις κοινωνικες ομαδες και αθηναϊκες φυλες που αγνοουμε και αποφευγουμε. Και δευτερον, οτι ηρθε για να στρεψει την προσοχη μας στα καλλιτεχνικα και πολιτιστικα δρωμενα που η τηλεοπτικη μας κουλτουρα μας απαγορευε να γνωρισουμε.
[Γελαω απειρα με την εκ των εσω προδοσια που επεφυλασσε η μοιρα στον Τσαγκαρουσιανο. Σκασιλα του, βεβαια, τωρα που το ξανασκεφτομαι. Αφου ομοιος ομοιω αει πελαζει. Λες να μην του ταιριαζαν αυτοι που προσλαμβανε;]

Προφανως και δε με νοιαζει καθολου η ανοδος και η πτωση του Γ' free press [τριτου, κατα κυριολεξιαν, αφου εφτασε στην αναγνωστικη κορυφη μετα τα city press και athens voice]. Και δε σκοπευω να ξαναξοδεψω και χρονο για να ασχοληθω μαζι του. Ουτως η αλλως, ειχα παψει εδω και καιρο να εγειρω αξιωσεις απο το συγκεκριμενο free press. Απλως το επισημαινω, για την ιστορια: ανεβηκε και επεσε ηρωικα η lifo -ενα free press φαινομενικα εναλλακτικο και γνησιο τεκνο του ανευ υποβαθρου νεοελληνικου σνομπισμου. Και καλο θα ηταν να το συνειδητοποιησουν και οι "μπαμπαδες" του και να παψουν να το περιφερουν, ετσι ετοιμοθανατο και διασωληνωμενο.
Καμια φορα η ευθανασια ειναι μονοδρομος, a cuishle.

[Audivi, Risi, Steti]

[η Delia Derbyshire εν ωρα εργασιας]

[Audivi]
καταγραφη figment, νουμερο εφτα, τιτλος: your television is now a radio.
Ειδα -ή μαλλον ακουσα- το radiophonic workshop του BBC [θα το βρειτε στο youtube σε εξι μερη, αυτο ειναι το πρωτο μερος]. Και την ακουσα. 53 χρονια πριν, η Delia Derbyshire [εδω αγαπαει στο αθορυβο], ο John Baker [εδω εξηγει το πώς διαβαζει πολυ προσεχτικα τα γραμματα σου], η Maddalena Fagandini και ο George Martin [εδω χορευουν ενα βαλσ σε τροχια] και αλλοι πολλοι λατρεις του συντηρισμου και της μουσικης παραδοσης [χα.κακο αστειο, ξερω], προφανως επειδη βαριοντουσαν πολυ στη δουλεια, ειπαν να κανουν κατι για να περασει η ωρα τους. Κι ετσι ανακαλυψαν την ηλεκτρονικη μουσικη. Μαζεψαν ο,τι κατσαρολικο ειχαν στο σπιτι τους, διελυσαν ενα πιανο και αλλα παραδοσιακα οργανα, αρχισαν να τα κοπανανε και παραλληλα ηχογραφουσαν τις αθλοπαιδιες τους και μετα επαιρναν αυτες τις ηχογραφησεις και τους πεταγαν τα ματια εξω. Ο καιρος περνουσε κι αυτοι συνεχιζαν ακαθεκτοι να δημιουργουν και αλλοι να τους αντιγραφουν. Ωσπου ηρθε στον κοσμο το συνθεσαιζερ και αυτοι σιγα - σιγα μειναν χωρις δουλεια [αν μιλαω με πολυ επιστημονικους ορους ζητω συγγνωμη.. Για μια πιο απλη εξηγηση του τι ακριβως εκαναν, δειτε το ντοκιμαντερ.]

[Risi]
καταγραφη figment, νουμερο οκτω, τιτλος: Fornication Under Consent of the King [ή πιο απλα FUCK].
Απο αυτη τη φραση πιθανον να προεκυψε ο μαλακας της αγγλικης γλωσσας ή αλλιως το γλωσσικο ψωμοτυρι των απανταχου αγγλοφωνων, το γνωστο σε ολους fuck -τουλαχιστον ετσι υποστηριζουν διαφοροι αστικοι μυθοι. Αστικοι μυθοι, λοιπον, υποστηριζουν οτι το fuck αποτελει το ακρωνυμιο της φρασης: α) fornication under the consent of the king [περιληπτικα, ο μυθος λεει οτι την περιοδο της πανουκλας στο Μεσαιωνα, εγινε μια προσπαθεια ελεγχου των γεννησεων και γι' αυτο το λογο οποιο ζευγαρι ηθελε να τεκνοποιησει επρεπε να παρει αδεια απο το βασιλια.Κι οταν με το καλο την επαιρνε, αναρτόταν μια ταμπέλα στην πόρτα του σπιτιου, στην οποια γραφοταν η ανωτερω φραση. Ετσι, το εν λογω ζευγαρι οχι μονο γαμουσε νομιμα, αλλα και με τη βασιλικη συγκαταθεση],
β)for unlawful carnal knowledge [το οποιο σημαινει ακριβως το αναποδο απο το προηγουμενο, δηλαδη γαμουσαν χωρις να παρουν την αδεια του νομου και μαλλον εχει τις ριζες του σε εναν ιρλανδικο νομο].
Κυκλοφορουν αρκετες παραλλαγες των δυο αυτων φρασεων [File Under Carnal Knowledge,Fornication Under the Christian King,Fornication Under the Command of the King,False Use of Carnal Knowledge,Felonious Use of Carnal Knowledge,Felonious Unlawful Carnal Knowledge και αλλες πολλες] και το wikipedia δηλωνει κατηγορηματικα οτι το fuck δεν προερχεται απο καμια απο αυτες τις φρασεις.
Οπως και να εχει εγω γελασα πολυ. Ειδικα αν σκεφτεις τις προεκτασεις που εχει αυτη η ατακα και της χρησης που της γινεται στις μερες..

[Steti]
καταγραφη figment, νουμερο εννια, τιτλος: little is left to tell
Ενα απο τα αγαπημενα μου μονοπρακτα, το ohio impromptu [πατηστε] του Samuel Beckett, με τον Jeremy Irons σε ρολο-κλωνοποιηση. Απλως σταθηκα.
Little is left to tell in a last attempt to obtain relief..
Ποτε δεν περισσευουν και πολλα να πουμε οταν στοχος της προσπαθειας μας ειναι η ανακουφιση. Συνηθως καθομαστε στη σιωπη και περιμενουμε, να συμβει κατι τυχαιο, που θα μας ανακουφισει απο το αφορητο. Κι αργα, σταδιακα, φτανεις στο σημειο εκεινο οπου
nothing is left to tell.

Καληνυχτα.

[η αβασταχτη ελαφροτητα του γινε]

καταγραφη figment, νουμερο εξι, τιτλος: figment cocktail[ή αλλιως στα χρωματιστα πατατε]
Καταρχας, θελω να ευχαριστησω θερμα τον Milan Kundera [η κοινωνια των figment νιωθει περηφανη γι' αυτο της το τεκνο], ο οποιος το 1984 [οι αριθμοι ξυπναν figment/φαντασματα] εγραψε το αριστουργημα του οποιου τον τιτλο βιαζω [γλυκα θελω να πιστευω] στον τιτλο του κειμενου.
4 χρονια μετα, ο Καουφμαν με την ομωνυμη ταινια πετυχε δυο πραγματα: α.να δυσαρεστησει αφορητα το γλυκο μας Μιλαν ωστε να απαγορευσει τη μεταφορα οποιουδηποτε βιβλιου του στο μελλον,
          β. να κανει τον Leos Janacek να γραψει μουσικαρες.
Ομως δε σκοπευα να μιλησω ουτε για τον Κουντερα ουτε για το εργο του ουτε για τις μουσικες επιδοσεις του Γιανατσεκ.
Απλως σκεφτηκα να ξεφτιλισω μονη μου τον εξυπνακιστικο τιτλο μου.

Σημερα μου συμβαινουν δυο εκ διαμετρου αντιθετα πραγματα, ταυτοχρονα: πρωτον,στεκομαι σε καθημερινες λεπτομερειες κι αυτο με κανει να γελαω συγκρατημενα [π.χ. παρατητηρησα ποσο μικρο ειναι το πλυντηριο των ρουχων μου, ποσο καιρο ειχα να φαω φανταστικα μακαρονια και να μου τα σερβιρει ο Αντωνης, ο περηφανος χαζομπαμπας ενος μπομπιρα κι απο τους πιο συμπαθεις σερβιτορους του κεντρου -ολα αυτα στο il postino- επισης ποσο ωραια θεα εχει το πισω μπαλκονι του σπιτιου μου, ποσο γουσταρω να κοιταζω το ρολοϊ και να συνειδητοποιω οτι διαβαζω τις τελευταιες 8 ωρες, ποσο αντιπαθητικα ησυχο και επαρκες ειναι να βλεπεις αυτους που αγαπας για τοσο οσο -μια αγκαλια, ενα γελιο, ενα καραγκιοζιλικι και σπιτια μας μετα].
Και δευτερον, στεκομαι λεπτομερως στην καθημερινοτητα κι αυτο με κανει να συγκρατουμαι γελοιωδως [χωρίς π.χ.]. Ο Heiner Muller ειπε καποτε το εξης: τραγωδια ειναι η βιογραφια αναμεσα σε δυο αναγκαιοτητες.Οταν καποιος πιστευει πως δυο πραγματα που ειναι εντελως αντιθετα μεταξυ τους, ειναι εξισου απαραιτητα, τοτε νομιζω πως ειναι τραγικος.
Δεν ξερω αν φταιω εγω που αγαπω τον Μιλερ, ή αν οντως αυτος ο ορισμος του τραγικου ταιριαζει απολυτα στην ελληνικη πραγματικοτητα των ημερων μας. Αν οι εποχες που διανυουμε μπορουν να χαρακτηριστουν τραγικες, ειναι γι' αυτον ακριβως το λογο. Θεωρουμε απαραιτητο το να ειμαστε δυο -ή και παραπανω- εντελως αντιθετικα πραγματα. Μια αεναη αυτοανακηρυξη σε ο,τι-δηλωσεις-εισαι. Οπου κι αν κοιταξω, βλεπω ανθρωπους να ΕΙΝΑΙ αυτο, να ΕΙΝΑΙ εκεινο, να ΕΙΝΑΙ το αλλο. Ακριβως οπως και οι μπαμπαδες τους πριν απο αυτους ηταν ο,τι-δηλωσουν-ηταν.
Ετσι και αυτοι ΕΙΝΑΙ, ΕΙΝΑΙ, ΕΙΝΑΙ.
Γι' αυτο, απ' ο,τι φαινεται, ειναι αβασταχτη η ελαφροτητα του ΓΙΝΕ. Ενω αντιθετα, ειναι ανεκτη η βαρυτητα του ΕΙΝΑΙ.
Τραγικες 25χρονες, 30χρονες, 40χρονες αθηναϊκες φυσιογνωμιες, που παλευουν με νυχια και με δοντια να αποδειξουν οτι ειναι πολλα πραγματα ταυτοχρονα, οταν δεν εχουν προσπαθησει ουτε μια στιγμη για να γινουν εστω και ενα απο αυτα.
Καλλιτεχνες κατ' ευφημισμον.
Πολιτικοι ενεκα κληρονομικοτητας.
Ντουμπλαρισμενες περσονες του ιδιου τους του εαυτου.
[Συνηθως και τα τρια ταυτοχρονα]
Χανονται και βρισκονται μεταξυ τους, αλληλοχειροκροτουνται και το βραδυ πιπι,δοντια,γαλα,νανι.

"Ειναι ο φοβος που κανει τους ανθρωπους να κρατανε αποστασεις"
εγραψε ο Κουντερα. Κραταμε αποστασεις απο την προσπαθεια που απαιτει το ΓΙΝΕ γιατι φοβομαστε, γιατι ετσι μαθαμε, γιατι ετσι ειδαμε τους προηγουμενους να κανουν.
Τωρα,
μηδενιζω τις αποστασεις και συνεχιζω να ασχολουμαι με:
το μικρο αλλα θαυματουργο πλυντηριο μου,
με το πισω-εχει-αχλαδα-την-ουρα μπαλκονι μου με θεα,
τα θεϊκα μακαρονια και το χαμογελαστο σερβιτορο,
αυτους που αγαπιομαστε και συναντιομαστε,
τη μια και μοναδικη δουλεια που θελω και λαχταρω να κανω, η οποια τυγχανει να ειναι και η τεχνη που αγαπω περισσοτερο.
Δε θελω να ειμαι τιποτα περισσοτερο απο αυτα που προσπαθω για να γινω. Ο,τι περισσευει, σας το χαριζω πολυσχιδεις homo universalis της μετριοτητας.
Αποφαγια.
Ουτως ή αλλως, it's just a stupid dance.

[12 μερες μετα - Ζητειται Μηδεια]

12 μερες κενο. Βγαίνω σιγά - σιγά από το λήθαργο. Ας παρουμε τα πραγματα απο την αρχη:

1. Νικος Ερηνακης und die Haken IN Figments, την Πεμπτη 6 Ιανουαριου 2011 στο BIOS.
Συνέβη.
Το τι και πως ειναι μια αλλη μεγαλη ιστορια, που θα την παρακαμψω. Θα παρακαμψω την κακη συνεννοηση με τους υπευθυνους του καταστηματος. Την προδοσια που μας επιφυλασσε η τεχνολογια. Τον ασφυκτικα γεματο απο κοσμο χωρο, με αποτελεσμα να μην μπει απειρος κοσμος και αλλος τοσος να φυγει.
Δε θα παρακαμψω: τη χαρα που δουλεψα με [οχι με σειρα αξιολογησης] την Ελενα, τη Μαρινα, την Αλεξανδρα, τη Λενα, το Γιαννη, το Φριξο, τον Αλεξανδρο, το Χρηστο, τη Ρεγγινα, τη Δεσποινα. Την ευτυχια να μοιραστω μια ιδεα και μια ευθυνη με την Tina, την Eli, το Στεφανο, τον Κοκο, τον Ηρακλη και το Νικο. Δε θα παρακάμψω το Δημητρη, τη Λυδια, τον Τασο, τη Μαιρη, την Ελενη και την Κα Τζενη Ορνεράκη, χωρις την παρουσια των οποιων ολα θα ηταν διαφορετικα και -μαλλον- χειροτερα. Δε θα παρακαμψω τα θετικα σχολια του κοσμου -νομιζω πως ειναι η πρωτη φορα στην εως τωρα πορεια μου, που το αποτελεσμα μιας δουλειας ικανοποιει το κοινο περισσοτερο απο ο,τι τους ιδιους τους δημιουργους. Κι αυτο ειναι πανεμορφο. Γιατι ανεβαζεις μεσα σου τον πηχυ ψηλα, εσυ δε φτανεις ποτε εκει που ηθελες, αλλα αυτοι στους οποιους απευθυνθηκες νιωθουν εστω και λιγο πληρεις.
Υπαρχουν πολλα ειδη επινοησεων και κατασκευασματων, υπαρχουν δηλαδη figments και figments. Ολα εχουν ομως ορισμενα κοινα χαρακτηριστικα:
α. ξεκιναν παντα σαν αποκυηματα καποιας φαντασιας, σαν ενα καποιο ονειρο, που το θυμασαι στο περιπου το πρωι οταν ξυπνας και που πασχιζεις ολη μερα να μαζεψεις τα κομματια του παζλ του.
β. each figment, as any kind of structure, needs chaos in order to survive. Ενα χαος που παλλεται και υπαρχει εξαιτιας της πολυφωνιας. Ολοι αυτοι οι ανθρωποι, που την παλευουν και δεν την παλευουν, που θελουν και δε θελουν, που συμφωνουν και δε συμφωνουν, που σε αντεχουν και δε σε αντεχουν, συμφιλιωνονται με το χαος αυτης της οποιας συναντησης τους και προσπαθουν να συνυπαρξουν.
γ. εχουν παντα κι αλλο να δωσουν, δεν τελειοποιουνται ποτε.

Δεν ξερω τι παει να πει figment και δε θελω να μαθω ποτε. Δεν ξερω τι ηταν ολοι αυτοι οι ανθρωποι προτου τους γνωρισω. Ξερω ομως πως συναντηθηκαμε, σε μια εποχη στην οποια ολα επαναπροσδιοριζονται, ολοι εχουν αποψη για ολα εκτος απο τον εαυτο τους, υπαρχει μια αγωνια διαχυτη στην ατμοσφαιρα [η αγωνια του να μην κανω λαθος, να μην παω χαμενος]. Και γω πρωτη φορα δεν ενιωσα εξω απο τα νερα μου. Οσο διαφορετικοι κι αν ειμαστε μεταξυ μας, ο,τι καταβολες κι αν εχουμε, δε με αφορα. Στην εποχη του τα παντα και τιποτα, του ο,τι δηλωσεις εισαι, της αγωνιας να μη γινεις ο μπαμπας και η μαμα σου, να μην παπαγαλισεις αποψεις και ιδεες ξενες, να προσπαθεις τουλαχιστον να γινεις καλυτερος ετσι οπως εσυ οριζεις το καλυτερος, εμεις συνεννοηθηκαμε μια χαρα. Κι εγω τουλαχιστον ενιωσα οτι αυτο που εκανα ειχε ουσια -ο,τι κι αν σημαινει ουσια.
Πιστευω στη συνεχεια σαν εννοια,
στην ανταλλαγη ονειροπαρμενων τιποτα,
στη χαρα του δεν ξερω τι μου γινεται,
στην τυχαιοτητα ενος αριστουργηματος,
στην ελαφροτητα που χρειαζεται κατι για να μπορεσει να γειωθει. Εγω δεν ειμαι εσυ κι εσυ δεν εισαι αυτος κι εμεις δεν ειμαστε οι προηγουμενοι. Δε θα ειμαστε ποτε τιποτα περισσοτερο απο ετεροκαθοριζομενα εγω, που ενιοτε τα καταφερνουν και εξακολουθουν. Καθενας απο εμας θα ειναι παντα μια παλλομενη ερωτηση, ενα "τι;" που συμβαινει.
Δεν ψαχνω απαντησεις -μονο χωρο για να μετακομιζω τις ερωτησεις μου.

2.Ζητειται Μηδεια. Το οποιο σημαινει οτι το πηρα αποφαση, παραφουσκωσα τον εαυτο μου με θαρρος και θρασος και αρχισα να δουλευω μια ιδεα μου για τη Μηδεια. Βαση θα αποτελεσει το τριπτυχο του Heiner Muller, με τιτλο [Ρημαγμενη Οχθη - Μηδειας Υλικο - Τοπιο με Αργοναυτες]. Πολλη μελετη, πολλες εικονες, πολλες ιδεες, πολλες αναγκες. Ολα πολλα και πληθωρικα, πλην ενος. Της Μηδειας. Ζητειται Μηδεια. Δηλωνω απολυτη αγνοια: δεν εχω καμια απολυτως ιδεα για το ποια ηθοποιος θα μπορουσε να ενσαρκωσει τη Μηδεια. Οχι γιατι δεν ξερω πως φανταζομαι τη Μηδεια μου -ακριβως για τον αναποδο λογο. Η Μηδεια μου, παραειναι επινοημενη. Παραειναι οχι πραγματικη. Διατηρω ολες μου τις αισθησεις σε υπερενταση κι ελπιζω. Κανω υπομονη και λεω αυτη τη φορα να μη βαλω νερο στο κρασι μου. Λεω να περιμενω εωσοτου ολα να συνηγορησουν υπερ στο να ανεβει αυτη η παρασταση ακριβως οπως τη φανταζομαι. Ζητειται Μηδεια, λοιπον.

[Για την ιστορια:]
3. Heiner Goebbels.
4. Peter Campbell, Jonathan Kalb.
5. Robert Wilson.
6. "Ηδονικα, σχεδον οργασμικα,"* ουρλιαζω πως στη σιωπη μου ο Ερωτας ειναι κατακτημενος, ολοζωντανος, παρων κι επαρκεστατα διαφανος κι ασωματος.
              Antichrist, Lars von Trier

 Για την ωρα, ολα σε slow motion...

Η λεπτομερεια κανει τη διαφορα.

*[αποσπασμα απο κειμενο της Αιγλης Ανδριτσοπουλου, το οποιο μπορειτε να βρειτε στο πρωτο τευχος του online περιοδικου we are now, εδώ].