καταγραφη figment, νουμερο πεντε, τιτλος:CAGEd in a figment
"I believe that the use of noise
to make music
will continue and increase until we reach a music produced through the aid of electrical instruments
which will make available for musical purposes any and all sounds that can be heard.Photoelectric,film,and mechanical mediums for the synthetic production of music
will be explored.Whereas,in the past,the point of disagreement has been between dissonance and consonance,it will be,in the immediate future,between noise and so-called musical sounds.
The present methods of writing music,principally those who employ harmony and its reference to particular steps in the field of sound,will be inadequate for the composer,who will be faced with the entire field of sound.
New methods will be discovered,bearing a definite relation to Schoenberg's twelve-tone system
and present methods of writing percussion music
and any other methods which are free from the concept of a fundamental tone.
The principle of form will be our only constant connection with the past.Although the create form of the future will not be as it was in the past at one time the fugue and at another the sonata,it will be related to these as they are to each other:
through the principle of organization or man's common ability to think."
[Το 1937 ο John Cage εδωσε μια ομιλια,στο πλαισιο μιας συναντησης της κοινωνιας των τεχνων,στο Σιατλ των Ηνωμενων Πολιτειων,απο την οποια προερχεται και το παραπανω κειμενο].
Ο John Cage φροντιζε παντα με πολλη προσοχη το ηχητικο αποτελεσμα των ομιλιων του.Πιστευε ακραδαντα -οπως φαινεται και απο το παραπανω κειμενο- οτι καθε ηχος ειναι μουσικη και γι' αυτον ακριβως το λογο,τιποτα δεν ηταν τυχαιο στις ομιλιες του.Οι λεξεις που επελεγε,οι παυσεις που εκανε,ο ρυθμος με τον οποιο μιλουσε,οι ηχοι στην αιθουσα [ακουσιοι και ενιοτε εκουσιοι] και αλλοι πολλοι ηχητικοι παραγοντες,αντιμετωπιζονταν σα μουσικα οργανα,που στο συνολο τους συνεθεταν την παρτιτουρα των ομιλιων του.
Στη συγκεκριμενη ομιλια του 1937,το παραπανω κειμενο,ενωθηκε και ειπωθηκε παραλληλα με ενα δευτερο κειμενο.Στα σημεια στα οποια παραπανω εχει αφεθει μια κενη γραμμη,το κειμενο διακοπτοταν και εμπαιναν αποσπασματα του δευτερου κειμενου.Τα δυο κειμενα,μπορουν να σταθουν και μονα τους το καθενα,αλλα και τα δυο μαζι.
Η πεποιθηση του Cage,οτι ολα ειναι μουσικη,καθε ηχος [απο τις λεξεις ως την ανασα,απο τα αυτοκινητα και τα φορτηγα ως τα μουσικα οργανα,απο το πλυντηριο των ρουχων ως τον ηχο βηματων],στη ριζα της, διεπεται απο πανανθρωπινες και συμπαντικες διαχρονικες αξιες.Μια τετοια θεωρηση της μουσικης,υπονοει κι εναν εντελως διαφορετικο τροπο θεωρησης της ζωης στο συνολο της.
Ο ηχος ειναι ενας απο τις βασικους συντελεστες αντιληψης της πραγματικοτητας [ακομα κι οταν δεν το καταλαβαινουμε,ο εγκεφαλος μας κανει χρηση των ηχητικων ερεθισματων για να ορισει το χωρο και το χρονο -η ενταση του,η διαρκεια του,η επαναληψη του,μας οδηγουν στο να ορισουμε κατι ως "κοντα","μακρια","γρηγορα","παρατεταμενα",κλπ- κι ετσι να συνθεσουμε το περιβαλλον μες στο οποιο βρισκομαστε μια ορισμενη στιγμη].Μπαινοντας επομενως στη διαδικασια να αμφισβητησουμε και να επαναπροσδιορισουμε το τι ειναι μουσικη, στην ουσια μπαινουμε στη διαδικασια να επαναπροσδιορισουμε το τι ειναι πραγματικοτητα,τι ειναι χωρος,τι ειναι χρονος.Κι αυτο εξελικτικα, μας οδηγει στο να επανεξετασουμε τη ζωη και τις επιμερους εννοιες αυτης.
Ειναι ευκολο και ασφαλες να κραταμε τους εαυτους μας μακρια απο τη διαδικασια της αμφισβητησης.Ειναι λογικο και ανθρωπινο να επαναπαυομαστε σε κατηγοριοποιησεις,γιατι μας βοηθουν να φοβομαστε λιγοτερο -να νιωθουμε λιγοτερο απροστατευτοι.Ολα ομως ειναι μια εντυπωση.Αν αντιστρεψουμε,για μια στιγμη,μες στο μυαλο μας την εντυπωση,οτι νιωθουμε ασφαλεις και λιγοτεροι φοβισμενοι μονο μεσα σε ενα ορισμενο περιβαλλον,τοτε αυτοματως δημιουργειται η ερωτηση: πού νιωθω ασφαλής και δε φοβαμαι?
Αυτη ακριβως η ερωτηση ειναι που μας βαζει στη διαδικασια να δομησουμε εξαρχης τον κοσμο ετσι οπως αυτος γινεται αντιληπτος μεσα απο τις αισθησεις και, κατ' επεκτασιν,να επανεξετασουμε βασικες αρχες που διεπουν την κοινωνια και την υπαρξη.
Αρκετα συχνα, ειτε ειμαι στο σπιτι μου ειτε περπατω στο δρομο,επιλεγω να ακουσω τη μουσικη που το περιβαλλον δημιουργει πριν απο μενα,μαζι με εμενα,για εμενα.Τοτε ακριβως ειναι που οι εικονες των ανθρωπων και ολοκληρου του υλικου κοσμου,ερχονται σε εμενα ολοκαινουριες,ξεκαθαρες.Τοτε ακριβως οι ανθρωποι παυουν να μοιαζουν με προβολες -συνειδητες και ασυνειδητες- του δικου μου εγω.Τοτε ακριβως παυω να ψαχνω για το καλαισθητο,το ομορφο,το ισορροπημενο.Γιατι αποδεικνυεται οτι ολα ειναι ηδη καλαισθητα,ομορφα και ισορροπημενα.Η τυχαιοτητα στη συνυπαρξη ενος σταματημενου λεωφορειου,ενο σκυλου που τρεχει,ενας κοριτσιου που φτερνιζεται και του δικου μου εγω να παρατηρει,αποδεικυεται πολυ λιγοτερο τυχαια απ' ο,τι πιστεψα με την πρωτη επιπολαιη ματια.Μια αορατη ηχητικη και οπτικη συμμετρια τα χαρακτηριζει ηδη και δε χρειαζεται η δικια μου ή η δικιά σου μεσολαβηση,για να τελειοποιηθουν.Ο κοσμος συμβαινει και ειναι, ολοκληρος και αναρχα τακτοποιημενος.Ακομα κι οταν εμεις δεν τον παρατηρουμε.
Προσεχως: πορεια προς 3 figments κρεμασμενα απο 4 γαντζους και 11 ονειρα..
Dreams © Yaroslav Belousov
